TOEVAL BESTAAT WEL. Vandaag een reuze gezellig uitstapje naar StTropez. Hoewel maar 7 km komen we er zelden en in coronatijd al helemaal niet ; te druk. Momenteel is er Regatta met deze week de moderne tall- ships wat zeer indrukwekkend is. Tevens hadden we onze vrienden , die we ook al 2 jaar niet gezien hebben , afgesproken aan de haven om daarna heerlijk te gaan lunchen in ons favoriete restaurantje waar we al zo n 45 jaar komen en ik alleen maar mossels eet omdat die daar niet te evenaren zijn. Aan tafel verraste Hans mij met ….. ???? Willem vroeg of ik twee oorbellen had , wat ik bevestigde. Echter: ik had er nog maar een in. Tijdens het promeneren langs de haven had ik Hans stevig aan de arm om niet te struikelen , waarschijnlijk tegen zijn schouder geschuurd en een oorbel verloren. Het zijn clips. Terug lopend richting restaurant zag mijn schat een oorbel op straat liggen , raapte m op , zei tegen Willem : ik vind hier een parel , en stak m in zijn broekzak niet wetende dat het mijn oorbel was. Op zulke dingen let hij nl nooit want ik heb al eens een vol jaar met een nieuwe bril gelopen zonder dat hij het zag , doch hij zag wel iets al wist hij niet wat omdat ik in zijn ogen steeds zo knap was. De hele familie lachen natuurlijk ; zij waren wel op de hoogte , het was een test. In Brabant noemen ze dat : zonder erg. Oftewel nergens geen erg in = niets in de gaten. Zo ook met de oorbel die toen Willem die het wel opmerkte , concludeerde dat die oorbel de mijne moest zijn . Toeval bestaat.
Na een mooi en lang zomer seizoen waarin wij zelden ergens anders eten dan op het strand of thuis in de tuin met vrienden en / of familie is de tijd weer aangebroken om af en toe eens op restaurant te gaan .
In het seizoen is dat eigenlijk een no-go want te druk , niet bijster goed wegens tijd en aandacht gebrek en vaak twee zittingen zodat je van tafel gekeken wordt. Onze tijd om te genieten is nu aangebroken, en dat was vanmiddag.
Een meer dan uitstekende lunch bij # La Forge#in Ramatuelle. Italiaans / mediterraan en geen pizzeria. Pizza’s bestel je in hun ‘ zusje ‘ Het Atelier’ waar men ook Italiaanse delicatessen verkoopt en je terecht kunt voor anti pasti , glaasje wijn of koffie ; alles van topkwaliteit .
We aten : 2 x een velouté van jonge gele paprika met groene asperges, truffel en in het midden een ei dat gepocheerd was in een aardappelpuree jasje met knapperig korstje. Ik breek me al de hele middag het hoofd hoe ze dat voor elkaar krijgen , mijn schat had kroketjes met krab wat hem herinnerde aan de beroemde garnaalkroketten in Knokke en zo kwamen we aan de praat met een buitengewoon gezellig Bels echtpaar uit Cavalaire. Zo n leuk stel , alsof we elkaar al jaren kenden.
Daarna alle drie een licht lunchgerecht, ik een Risotto met truffel , cèpes en coquilles st Jacques , en de twee heren een soort van rechtopstaande cannellonis
met overheerlijke carbonara vulling , zeer fijn gekruimelde spekjes en bestrooid met pecorino.
Toetjes : De jongens iets heel aparts met Ricotta, pistache en cacao en voor mij panacotta met kleine kersjes en een zalig zalfje . Espressootje toe en alles overgoten met Chianti Classico . Een omweg meer dan waard .
Had ik die zwijnen achteraf toch nog lekker te pakken , met de nadruk op lekker. Nadat ze ons maanden de stuipen op het lijf gejaagd hebben waren ze plots van de een op de andere dag verdwenen. Later kreeg ik nog een schrijven van dat maffe comité hier op ons park dat de zwijnen op kosten van de bewoners- bijdragen waren opgeruimd . Aan mijn hoela…… in hun eigen vriezers en verkocht aan de plaatselijke restaurateurs zei ik nog tegen schat en daar kon ik wel eens gelijk in hebben.
Ik leg uit: vanmiddag gingen we voor een authentieke Franse zondagslunch die ook op de culturele werelderfgoedlijst staat , naar het favoriete restaurant vlakbij ons park gelegen in de wijnvelden nabij de bosrand en de heuvel , daarmee de ideale plaats om paddenstoelen te zoeken en eveneens de habitat van hele volksstammen zwijnen.
De kaart was zoals gebruikelijk weer veelbelovend , de kwaliteit ongeëvenaard en prijs/ kwaliteit verhouding meer dan correct.
Mijn persoonlijke keus viel op een voorgerecht van zacht gegaarde paddenstoelen met lichte crème en als hoofdgerecht : Wilde Zwijnenpoot in rode wijnsaus.
Broer nam Kalfsfilet en mijn schat Zwezerik.
Na het copieuze vreetfestijn tafelden we nog even na met de waardin . Aangezien ik weet dat dit restaurant altijd met verse en huisgemaakte producten werkt vroeg ik voorzichtig naar de herkomst van het zwijn.
Hun vlees komt immer uit de Aubrac waar de chef geboren is , doch staat dat gebied niet bekend om zwijnen dus vandaar…..Aarzelend kwam het eruit. Het is restaurateurs verboden om vlees van de jager te verkopen tenzij een ingewikkelde en dure keuringsprocedure gevolgd wordt welke het vlees duurder maakt dan de woekerprijs van de poelier…..maar , zei ze met een vette knipoog; we hebben hier half/ half. Toen wist ik genoeg. Malser Zwijnenvlees heb ik nog nooit geproefd. En zo heb ik vermoedelijk een van de treiteraars zijn poot opgepeuzeld. Eindelijk gerechtigheid. Lekker puh .
Het vinden van een goede poetsvriendin is hier aan de zuidkust nog niet zo makkelijk . In de 23 jaar dat ik hier verblijf heb ik er 8 versleten waarvan er maar een goed voldeed doch die vertrok na een seizoen naar Bourgondie waar ze ook vandaan kwam . Allemaal rekenden ze ook in die tijd al tussen de 15 en 20 piek per uur en als ze nou stevig door zouden werken kan ik daarmee ook nog leven , maar in bijna alle gevallen was dat niet zo.
Nr 1 was de dochter van de aannemer die tijdelijk kwam nadat ik een ongeluk had gehad , ik had er veel steun aan maar ze studeerde voor creche leidster dus vertrok .
Toen kwam nr 2 , en ik dacht een lotje uit de loterij… echter , ze kletste veel over haar leed met een vent aan de drank en losse handjes , wanneer het vakantie was bracht ze haar kind mee en tot overmaat van ramp kreeg ze een baby die ze ook nog meebracht ; heel jammer maar dat werkt niet natuurlijk.
nr 3 kwam , een Engelse die meer met de hondjes speelde dan poetste, een soort Martin Gaus, waar ik snel genoeg van had ook al ben ik een dierenvriend.
nr 4 maakte haar opwachting , zus van mijn vriendin , ze kwam uit Bourgondie om hier in een super-chique hotel te werken en in haar vrije tijd bij mij , ze was heel goed en kon bovendien op huis en dieren passen wanneer wij op vakantie gingen , echter: zij kreeg heimwee en vertrok.
Een of twee keer kwam haar dochter , goed bedoeld maar niet half zo goed.
Na deze kortstondige nr 5 kwam nr 6 , al even kortstondig , de dame die nu mijn buurvrouw is… ik zal de details besparen omdat ze vaak stiekem loert op mijn tijdlijn , ze is geblokkeerd maar kijkt via anderen . Dit fiasco was voor een keer.
nr 7 was de vriendin van de meestal vrijgezelle buurman , een schat die niet kon poetsen , alleen maar kletste met mijn schat over haar ongelukkig vorig huwelijk met een Nederlandse narcist die twee van haar 4 kinderen had meegenomen , de jongens , waarbij tevens een tweeling gescheiden werd . Opgeleid aan de academie als tekenlerares vond ze een post op het college in st Tropez… goed voor haar en ook voor mij omdat ik haar niet durfde opzeggen
Nr 8 maakte haar opwachting , Engelse en vriendin van een leuke man die hier wel eens in de tuin komt werken , goed voor de hond en de poes , maar kon niet van de fles afblijven waardoor het gebeurde dat ze geregeld afbelde als zijnde ziek waarna ik van haar vriend hoorde dat het oorzaak drank was ; toen kwam corona om de hoek en ik vond dat wat riskant daar zij vaak en teveel gelijkgestemden zag en toen de mogelijkheid daar was niet gevaccineerd wilde worden…
Een NO-GO voor ons.
Na deze pleiade van poetshulpen kwam een koffieklets vriendin op de proppen met een bureau , SHIVA geheten , een organisatie die door heel Frankrijk zit en werkt met cheque’s d’emploi , niet alleen voor poetsvriendinnen maar ook tuinmannen en anders-zinse klussen . Je betaalt maandelijks aan het bureau dat je alle administratie uit handen neemt en na belastingaangifte krijg je de helft van het betaalde bedrag terug van de impots .
Na de eerste aangifte april a.s. gaat het maandelijks en ik hoef er niets voor te doen want SHIVA helpt ook met de belasting perikelen.
Nu komt nog het mooiste van alles : na de belastingteruggaaf ben ik nog goedkoper uit dan ik met elke andere hulp ooit geweest ben aangezien ik ook nog ouderenkorting geniet
De nieuwe poetshulp [ nr 9 ] is vandaag begonnen , even vergezeld door de directeur van de vestiging SHIVA ste Maxime en wel met een goody-bag , waarin een deftig blok Savon Noir , schort met logo , handschoenen , logboek en andere prullekes .
Keurig wit werk , dus verzekerd .
Het huisbezoek van de dame van het bureau , een paar weken geleden heeft me een jongedame opgeleverd waarmee het direct klikt . Ongelooflijk…. zo blij als ik ben ; ze is precies zoals ik het bedoel. Ze poetst eco [ daar staat dat bureau ook voor ] met azijn , groene zeep en soda. Ze vroeg zelf om een tandenborstel en wattenstokjes voor de hoekjes en dweilt de hoeken op de knieen …. het lijkt wel jaren 50 bij mijn moeder. Ze is een schat waarin ik alle vertrouwen heb .
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat ermee instemt.Ok
TOEVAL BESTAAT WEL. Vandaag een reuze gezellig uitstapje naar StTropez. Hoewel maar 7 km komen we er zelden en in coronatijd al helemaal niet ; te druk. Momenteel is er Regatta met deze week de moderne tall- ships wat zeer indrukwekkend is. Tevens hadden we onze vrienden , die we ook al 2 jaar niet gezien hebben , afgesproken aan de haven om daarna heerlijk te gaan lunchen in ons favoriete restaurantje waar we al zo n 45 jaar komen en ik alleen maar mossels eet omdat die daar niet te evenaren zijn. Aan tafel verraste Hans mij met ….. ???? Willem vroeg of ik twee oorbellen had , wat ik bevestigde. Echter: ik had er nog maar een in. Tijdens het promeneren langs de haven had ik Hans stevig aan de arm om niet te struikelen , waarschijnlijk tegen zijn schouder geschuurd en een oorbel verloren. Het zijn clips. Terug lopend richting restaurant zag mijn schat een oorbel op straat liggen , raapte m op , zei tegen Willem : ik vind hier een parel , en stak m in zijn broekzak niet wetende dat het mijn oorbel was. Op zulke dingen let hij nl nooit want ik heb al eens een vol jaar met een nieuwe bril gelopen zonder dat hij het zag , doch hij zag wel iets al wist hij niet wat omdat ik in zijn ogen steeds zo knap was. De hele familie lachen natuurlijk ; zij waren wel op de hoogte , het was een test. In Brabant noemen ze dat : zonder erg. Oftewel nergens geen erg in = niets in de gaten. Zo ook met de oorbel die toen Willem die het wel opmerkte , concludeerde dat die oorbel de mijne moest zijn . Toeval bestaat.
POETSVRIENDIN