De stemming is enigszins bedrukt. Net terug van de begrafenis van een lieve buurvrouw en dat stemt tot nadenken nu wij inmiddels ook tot de doelgroep behoren getuige het feit dat de laatste maanden diverse bekenden , gelukkig nog geen naasten , ons zijn ontvallen . Ik heb nog nooit zo n lelijke kerk gezien als in dat dorp hier 11 km vandaan. Een zeer amateuristisch geschilderde kruisweg en een blauw verlichte hemel boven het altaar. Een spreekgestoelte was er niet ; wel een nis met een eveneens knullige maar aandoenlijk geschilderde Maria waar een kaarsje kon worden opgestoken ten behoeve van de nooddruftige vrienden en dat zijn er tegenwoordig nogal wat. Er kwam een soort van pastoor in spijkerbroek, blote voeten in mocassins , grijs kieltje zoals in China maar wel een wit boordje om de nek. Vreemd. Wel viel op dat de gasten als ik ze zo mag noemen opvallend decent gekleed waren. Gregoriaanse muziek schalde uit de luidsprekers en dat was maar goed ook want later tijdens de dienst bleek de pastoor zo vals te zingen als een kraai doch werd afgewisseld door Andrea Boccelli en Edith Piaf. Weer eens wat anders dan Lee Towers en Mieke Telkamp. Alvorens aan de ceremonie te beginnen had de pastoor zich werkelijk in een oogwenk in een wit kleed gehesen , een kleed waarvan een soort col rommelig rond zijn nek hing die dan weer gemaskeerd werd door een al even rommelige sjaal. Later in het gangpad zag ik nog de spijkerbroek, blote voeten en bruine mocassins onder dat gewaad uit komen . We waren te zeer aangeslagen om erover te lachen. Aan het accent te horen is de pastoor geen Fransman. Wat vrij normaal is ; bij ons is het een Ier en in St Tropez een Engelsman. Dévote beroepen zijn hier net zo slecht in te vullen als horecapersoneel, verpleegkundigen en specialisten. Lang leve Europa ondanks de diversiteit.
Ga naar de inhoud
