Dit heerlijke en authentieke recept heb ik van een hele lieve Oma uit Savoye.
Marcelle zoals zij heette was de vrouw van Andre, een bijzonder aardig echtpaar uit Savoye, van wie wij 17 jaar geleden onze bos-hut hebben gekocht.
Marcelle was toentertijd 87 en Andre 92 en leed aan leukemie. Hij is er nog 95 mee geworden.
Het klikte direct ondanks het leeftijdsverschil; want we hadden dezelfde interesses.
De moestuin, het bos, de vogeltjes en natuurlijk de authentieke plattelandskeuken.
Nadat de koop gesloten was en we hen op een heerlijke lunch in Gassin hadden getrakteerd, keerden ze met hun dochter weer huiswaarts over de Route Napoleon, echter niet voordat wij hen plechtig hadden moeten beloven om aan het eind van onze zes weken durende vakantie in onze nieuwe stulp, bij hen in de Alpen op bezoek te komen.
Diegenen die daar enigszins bekend zijn kunnen zich nu wel indenken dat dat nog een hachelijk avontuur was met een camper over de Col d’Allos ,
En dat daar ook nog een enorm rotsblok de zeer smalle weg versperde droeg ook al niet bij aan het succes van de trip.
U raadt het al: Ik scheet peuken.
Laf als ik ben, uitgestapt en een beetje verder gelopen om daarna mijn Hans te gidsen hoe hij veilig tussen ravijn en rotsblok kon laveren.
Eenmaal aangekomen bij Papi Andre , Oma Marcelle en hun dochter, man en kinderen werden we onthaald alsof we op staatsbezoek waren.
Apero en drank a gogo en hun arme hond Oscar van hetzelfde onmogelijke ras als onze twee foxen moest de garage in want hij was minder gastvrij als zijn baasjes .
En daar at ik die avond voor het eerst een originele Tartiflette gemaakt door Mami Marcelle.
Elk jaar zijn we hen gaan opzoeken en nadat beide zijn overleden is het contact met hun dochter zeer hecht gebleven.
Wij zijn er zelfs van overtuigd dat Papi Andre nog steeds aanwezig is in de planten die nog steeds staan van hem.
Zo hebben we veel blauwe irissen waarvan slechts een piekend blad van een plant pal naast onze aperitief hoek zelfs als het volkomen windstil is heel snel en nerveus hen en weer beweegt,en dan zeggen we altijd: Sante Stompie [hij had sinds de oorlog een geamputeerde arm en had in Colditz gevangen gezeten.]
Alle planten en struiken die door hem zijn geplant bloeien als een tierelier en ook daarom denken we vaak aan hen.
Zeker als we Tartiflette eten ; het recept vind je in mijn kookboek ..