




IN DE RUBRIEK COLUMNS EN BLOGS SCHRIJF IK KORTE VERHAALTJES AL DAN NIET MET RECEPTEN , MET HERINNERINGEN EN ANEKDOTES OVER MIJN HEDEN IN FRANKRIJK EN MIJN VERLEDEN IN BELGIE EN NOORD BRABANT .
Straks onze nieuwe brillen ophalen.
Aan mijn ogen was niets veranderd maar een nieuw montuur is altijd leuk. Mijn schat had ik ook maar meegenomen naar de oogarts.
Mijn test was gedaan en schat nam plaats achter de apparatuur.
Vraagt de oogarts : wat is uw probleem meneer ? Antwoord : Ik heb helemaal geen probleem maar mijn vrouw vindt het nodig.
Ik merkte nl al tijden dat hij niet alles ziet , op TV bv die zo groot is als een opklapbed, maar ook in de auto kan hij geen borden meer lezen , denk aan onze avonturen toen we naar Nederland gingen.
Enfin…… van alle afbeeldingen met letters bij de arts had hij er slechts 2 goed , dus ik deed het haast in de broek van het stiekem lachen en gekke bekken trekken naar de oogarts.
Schat was overdonderd. Hij heeft nl altijd gelijk.
Dus direct richting optiek. …..En volhouden hè…. Onder het rijden : ik zie toch hardstikke goed…. Ik zie alles … ik zie zelfs mooie vrouwen .
Inderdaad ja. Maar straks wanneer hij zijn nieuw bril draagt ziet hij de lelijke ook.
Wat een deceptie, maar er zal een wereld voor hem opengaan. Vlgd maand het hoorapparaat en hij is klaar voor de oude dag.
De stemming is enigszins bedrukt. Net terug van de begrafenis van een lieve buurvrouw en dat stemt tot nadenken nu wij inmiddels ook tot de doelgroep behoren getuige het feit dat de laatste maanden diverse bekenden , gelukkig nog geen naasten , ons zijn ontvallen . Ik heb nog nooit zo n lelijke kerk gezien als in dat dorp hier 11 km vandaan. Een zeer amateuristisch geschilderde kruisweg en een blauw verlichte hemel boven het altaar. Een spreekgestoelte was er niet ; wel een nis met een eveneens knullige maar aandoenlijk geschilderde Maria waar een kaarsje kon worden opgestoken ten behoeve van de nooddruftige vrienden en dat zijn er tegenwoordig nogal wat. Er kwam een soort van pastoor in spijkerbroek, blote voeten in mocassins , grijs kieltje zoals in China maar wel een wit boordje om de nek. Vreemd. Wel viel op dat de gasten als ik ze zo mag noemen opvallend decent gekleed waren. Gregoriaanse muziek schalde uit de luidsprekers en dat was maar goed ook want later tijdens de dienst bleek de pastoor zo vals te zingen als een kraai doch werd afgewisseld door Andrea Boccelli en Edith Piaf. Weer eens wat anders dan Lee Towers en Mieke Telkamp. Alvorens aan de ceremonie te beginnen had de pastoor zich werkelijk in een oogwenk in een wit kleed gehesen , een kleed waarvan een soort col rommelig rond zijn nek hing die dan weer gemaskeerd werd door een al even rommelige sjaal. Later in het gangpad zag ik nog de spijkerbroek, blote voeten en bruine mocassins onder dat gewaad uit komen . We waren te zeer aangeslagen om erover te lachen. Aan het accent te horen is de pastoor geen Fransman. Wat vrij normaal is ; bij ons is het een Ier en in St Tropez een Engelsman. Dévote beroepen zijn hier net zo slecht in te vullen als horecapersoneel, verpleegkundigen en specialisten. Lang leve Europa ondanks de diversiteit.