Categorie: COLUMNS

De stemming is enigszins bedrukt. Net terug van de begrafenis van een lieve buurvrouw en dat stemt tot nadenken nu wij inmiddels ook tot de doelgroep behoren getuige het feit dat de laatste maanden diverse bekenden , gelukkig nog geen naasten , ons zijn ontvallen . Ik heb nog nooit zo n lelijke kerk gezien als in dat dorp hier 11 km vandaan. Een zeer amateuristisch geschilderde kruisweg en een blauw verlichte hemel boven het altaar. Een spreekgestoelte was er niet ; wel een nis met een eveneens knullige maar aandoenlijk geschilderde Maria waar een kaarsje kon worden opgestoken ten behoeve van de nooddruftige vrienden en dat zijn er tegenwoordig nogal wat. Er kwam een soort van pastoor in spijkerbroek, blote voeten in mocassins , grijs kieltje zoals in China maar wel een wit boordje om de nek. Vreemd. Wel viel op dat de gasten als ik ze zo mag noemen opvallend decent gekleed waren. Gregoriaanse muziek schalde uit de luidsprekers en dat was maar goed ook want later tijdens de dienst bleek de pastoor zo vals te zingen als een kraai doch werd afgewisseld door Andrea Boccelli en Edith Piaf. Weer eens wat anders dan Lee Towers en Mieke Telkamp. Alvorens aan de ceremonie te beginnen had de pastoor zich werkelijk in een oogwenk in een wit kleed gehesen , een kleed waarvan een soort col rommelig rond zijn nek hing die dan weer gemaskeerd werd door een al even rommelige sjaal. Later in het gangpad zag ik nog de spijkerbroek, blote voeten en bruine mocassins onder dat gewaad uit komen . We waren te zeer aangeslagen om erover te lachen. Aan het accent te horen is de pastoor geen Fransman. Wat vrij normaal is ; bij ons is het een Ier en in St Tropez een Engelsman. Dévote beroepen zijn hier net zo slecht in te vullen als horecapersoneel, verpleegkundigen en specialisten. Lang leve Europa ondanks de diversiteit.

ALLES WORDT DUURDER IS VAN ALLE TIJDEN
In een zeer grijs verleden waaraan ik nauwelijks actieve herinneringen heb en toen zelfs geen Nokia bezat , had ik een andere echtgenoot dan mijn schat , hij had ook wat ze in Brabant noemen “ mos op de knieën “, dus ik had een kindermeisje voor dag en nacht.
NEE , hij had niets met dat meisje van 14 ( zulk personeel kon nog in die tijd voordat het minimumloon zijn entree maakte en ook de leerplicht niet heel duidelijk ) maar wel een liaison met zijn boekhoudster ; een relatie waarvan ik uiteraard onkundig was.
Nu had de dame in kwestie mijn ex wijsgemaakt dat ik veel te veel geld uitgaf , iets waarvan ik niets snap want ik ben kien op de knip al gun ik mezelf het beste.
Er wordt door mij wel nagedacht over het bestedingspatroon.
We gaan terug naar 1971.
Op een zekere ochtend gaf hij aan dat hij zelf de wekelijkse boodschappen zou gaan inslaan, geassisteerd door het kindermeisje dat ook kien op de knip was aangezien ze reeds op 11 jarige leeftijd thuis een huishouden bestierde van 9 personen.
Ze deed de boodschappen, kookte en moest ook nog naar school. Enfin, een uur of wat later waren ze terug en mijn ex 274 gulden armer en nu spreek ik dus over ruim 50 jaar geleden.
Boodschappen waren veel duurder dan hij had gedacht ; wat al snel bleek toen ik samen met mijn luid proestend hulpje de boel ging uitpakken en opruimen.
Alles maar dan ook alles wat de ex lekker vond had hij in de kar geladen.
Lia had wel geprobeerd hem wat in te tomen maar haar oordeel had kennelijk geen vat op hem.
God weet wat ik vandaag de dag voor zo’n kar vol delicatessen zou moeten neertellen. Ik moet er niet aan denken.
Gelukkig bleef de huishoudtoelage [ JA, DAT BESTOND TOEN NOG ] wel hetzelfde na het inkoopavontuur.
De boekhoudster had beter zijn uitgavenpatroon eens onder de loep genomen aangezien daarop aanzienlijk bezuinigd kon worden

In 2007 , dus niet veel later na de aanslagen in New York welke de hele wereld op hun kop hebben gezet en met name het reizen aanzienlijk bemoeilijkten wegens ellenlange rijen bij de controle , hoewel dat tegenwoordig al niet anders is  , ook al heeft dat een andere aanleiding , hadden we het plan opgevat om een roadtrip te maken over HIGWAY nr 1 langs de Amerikaanse westkust .

De trip zou gaan van de Mexicaanse grens tot en met Vancouver Island waarbij we tevens het doel hadden om mijn daar verspreid wonende Amerikaanse familie te bezoeken .

Geen zin om me druk te maken om de futiliteiten van boekingen en dergelijke had ik alles uit handen gegeven aan de dochter van mijn vriendin die bij een reisbureau werkte en een ware reserveringsdeskundige ; goedkopere vlieg- en boottickets zijn er niet te vinden evenals uitzonderlijke hotels die tegenwoordig als boetiekhotel door het leven gaan.

Sightseeing regel ik liever zelf middels reisgidsen en tips van vrienden .

De reis zou starten met de TGV vanaf Avignon naar Charles de Gaulle Airport , aangezien we bij ons favoriete hotel in Isle sur Sorgue onze auto  3 1/2 week gratis konden stallen . Brabants Zeeuws Joodkapje blijft zuunig en waarom zou je het nuttige niet met het aangename verenigen ? Een nacht in een fijn hotel met verrukkelijk eten en na terugkeer weer .

Kw over 9 vertrek TGV waar we per taxi heen werden gebracht . Eerste stop : Lyon , we keken onze ogen uit : tientallen personen zichtbaar allen familie van Rabbi Jacob ons welbekend uit de film van Louis de Funes , stapten in , het beeld klopte helemaal .

Rond de middag aankomst op het voor ons onbekende vliegveld , Air France , een buitenkansje via het reisbureau want 1010 euro voor 2 personen naar LA en terug naar Parijs vanaf Seattle ; laat dat maar aan mijn adviseuse over , goedkoper onmogelijk en luxer al helemaal niet ….. Dat bleek later nog .

Op goed geluk en na wat info bevonden we ons in een lange stoet personen al dan niet met rolstoel , stok , grote hoedendozen ; uiteraard het gezelschap wat in Lyon was ingestapt en ons nu voorging naar dezelfde gate.  Ter plekke geschiedde een wonder want diverse dames uit rolstoelen konden plots lopen naar de taxe-free shop om daarna weer snel comfortabel gereden te worden .

Schat en ik hadden elkaar al eens vragend aangekeken gezien het feit dat wij de vreemde eenden in de bijt van dit gezelschap bleken ; maar ja , niet zeiken want goedkoop en daar houd ik van al had ik er op dat moment nog geen weet van dat het beste nog moest komen .

Tijd om te embarkeren : Geen slurf , geen vliegtuig , wel bescherming met kalashnikofs , een lift voor de rolstoelen en een trap voor wie nog lopen kon . Daar stonden 3 militaire bussen klaar compleet met soldaten voorzien dezelfde indrukwekkende wapens ; schat was als beroepsmilitair verantwoordelijk voor alle wapens , bommen en munitie dus  zag dat het serieus business was ; en dat bleek , de bussen zetten koers naar het oude vliegveld van Roissy , onder de autoroute door , toch een rit van al snel 20 minuten , waar we aankwamen bij hoge hekken met militairen , 9 EL-AL toestellen en een van Air France .

Blij als een hond met 7 staarten zei ik tegen schat : veiliger als nu kunnen we toch nooit ergens anders vliegen ook al hadden we geen enkel idee waarom deze eer nu juist ons te beurt viel  ons studentenbudget in acht genomen doch het werd nog straffer al hadden we dat niet acuut in de gaten daar we nog nooit met Air France hadden gevlogen.

Het vliegtuig was behoorlijk luxe en ruim wat aardig in de buurt kwam van de businessclass die ik kende van een zakenreis met vroegere baas , en eenmaal opgestegen werd het nog veel luxer want voordat we boven Londen vlogen hadden we de champagne al in handen.   Daarna lunch , keus uit twee  uiteraard kosjer , maar dat is niet erg want dat ken ik nog uit mijn jeugd met ons gezin in een joods hotel in Knokke.

Wijn erbij , Haagendass ijs toe , koffie en jawel … cognac , armagnac en noem het maar . Verheugd fluisterde ik mijn schat toe dat we in de toekomst alleen nog maar met Air France zouden vliegen  omdat het verschil met de ons bekende maatschappijen toch wel heel groot was.  Daarna dutje doen en de stewardessen dekten ons toe met een knap blauw dekentje en dat was nog niet alles omdat het wagentje met allerlei drankjes voortdurend door hen werd langsgereden .

Het zicht boven het Noordpoolgebied , Noord Canada , Rocky Mountains was zo mogelijk nog indrukwekkender dan de alweer uitstekende maaltijd waarna L.A. nog bij daglicht in zicht kwam .

Drie uur :  JA drie uur duurde het voordat iedereen gecontroleerd en wel buiten stond waar mijn nichtje al die tijd had staan wachten . Haar schoonvader was toen nog CEO bij Boeing en zij snapten ook niets van onze wonderbaarlijke reis .

Eenmaal terug thuis vertelde ik onze belevenissen aan mijn Franse vriendin wier zoon gezagvoerder is bij Air France  , zij was net zo verbaasd als ik want zo luxe is Air France normaal gesproken niet ; ze is er zelfs niet tevreden over terwijl ze vaak business meevliegt naar Azie wanneer haar zoon die bestemming heeft [ vaak China en Japan]

De zoon kwam met een plausibele verklaring : Hoewel de clan van Rabbi Jacob geen vliegtuig gecharterd had wensen en krijgen ze toch een speciale behandeling [ veeleisend leerden ze toentertijd op de stewardessenopleiding ] bovendien was het in die dagen moeilijk om reizigers toe te voegen aan het niet volle vliegtuig vanwege de veiligheid en risico op aanslagen . Volgens zoon [ joodse achternaam en op de hoogte] zijn wij hoogstwaarschijnlijk door de zorgvuldige scan gekomen waarvoor twee verklaringen : Mijn schat gepensioneerd beroepsmilitair en lang voor NATO gewerkt in combinatie met mij als echtgenote met een joodse achternaam , gestaafd door het feit dat ook bij Air France  een behandeling als deze een uitzondering is waar we op de retourvlucht van Seattle naar Parijs achter kwamen…. te slecht voor woorden… nachtvlucht dus geen warme maaltijd , doosjes nootjes of rozijntjes en de maskertjes tegen betaling evenals de drank.

Maar ja…. niet klagen want die 1010 euro hadden we er op de heenvlucht al dik uit.