BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / 4 / met horten en stoten

Na het enerverend weekend van de bezichtiging 19 mei 1998  en belofte tot aankoop van de boshut volgden 2 extreem drukke weken van allerlei aankopen voor het nieuwe vakantieverblijf terwijl ik ook nog de tweede week moest afronden van mijn intensieve taalcursus Frans.                                    Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid en mijn werkgever Diesel Benelux betaalde dat buitenkansje in het kader van een regeling voor werknemers boven de 45 jaar , die een aantrekkelijk belastingvoordeel gaf. Win win situatie voor alle partijen .                                                                    Uiteraard is een middelbare school basiskennis onontbeerlijk voor zo’n cursus want anders red je het echt niet in twee weken , doch in die vervolg week kon ik al aardig met de  Franse bank , de notaris  , en een Franse  camping bellen om een en ander te regelen.                                                               Op die camping bestierd door heel lieve mensen hadden we al vaker gestaan  , daarom had ik hen gevraagd of een kennis van ons die voor de ANWB auto’s ophaalt in heel Europa daar onze oldtimer mocht droppen en gelijk ook maar mijn oude Solex . Deze camping is fraai gelegen aan de Rhone in de buurt van Chambery en eenmaal daar zouden we dan met camper en oldtimer in een dag naar Gassin kunnen rijden .

 

Die Triumph had ik stampvol geladen met oa 2 naaimachines , stoffen , schuimrubber en allerlei attributen die ik in het zuiden niet dacht te kunnen vinden . Slechts de bestuurdersstoel was vrij . De Solex zou vanaf daar in de  ook al overbeladen camper gaan  met 2 houten deck-chairs en mega parasols , plus alles wat een mens nog meer nodig denkt te hebben voor 6 weken klusvakantie .                                                                                                              De eerste overnachting in Charmes aan de Moezel moest alles uitgeladen worden omdat we anders ons bed niet konden uitklappen. Op de camping aan de Rhone zouden we het hele weekend blijven om een beetje vakantie te vieren waarna de grote volksverhuizing zich zou voltrekken op dinsdag via de route Napoleon ; tenslotte hadden we ook vakantie .                                        De verkopende familie die uit de buurt van de bewuste camping  komt, nam eveneens altijd die route welke volgens hen een uur of 5 in beslag zou nemen.                                                                                                                                    Piece of cake zou je denken .                                                                                          Ware het niet dat een kilometer of 7 na vertrek  op dinsdag een kink in de kabel kwam ; ik reed voorop , de camper met schat en de honden , Solex deck-chairs en wat al niet meer , achter  mij . Luid getoeter en knipperende lichten achter me waren niet eens nodig want mijn cabrioletje stonk intussen als de autobandenhandel uit het dorp in mijn jeugd waar  banden toen nog gewoon verbrand werden.  De remmen liepen aan , de rook sloeg eraf , maar hoop gloorde : Een levensgroot bord “AD GARAGE” voor alle kwalen die een automobilist kunnen treffen.  Madame achter het bureau verzekerde ons dat men direct na de middagpauze het probleem zou kunnen verhelpen , laat de auto maar staan , 10 km verder is een winkelcentrum waar u iets kunt eten en kom om 2 uur maar terug.  Tja , Frankrijk 23 jaar geleden , geen keus  , het was 30+ graden en die camper stampvol .              Om 2 uur werd er nog eens goed gekeken :  tja , die onderdelen hebben we niet , ze moeten uit Reims komen , dus enig uitsluitsel over de afloop van de reparatie kon niet gegeven worden , terug naar de camping geen optie want de overdracht zou vrijdag 5 juni plaatsvinden .                                                         Na enig overleg met madame werd besloten dat we verder zouden gaan met de camper en na een telefoontje van haar dat de Triumph gerepareerd zou zijn , wij met de trein naar een station in de omgeving zouden komen en zij zou ons daar ophalen… dat is nog eens service .

Intussen was het wel een uur of drie , we moesten weer langs dat drukke winkelcentrum en in het spitsuur door Grenoble… spoedig bleek dat we het zuiden niet zouden halen voordat het donker werd en slapen in de camper met solex , deckchairs en parasols ook niet handig . Met het voorlopige eindpunt Castellane , waar we vaker op een kleine camping in het dorp in een boomgaard hadden gestaan , in gedachten ging de tocht welgemoed verder .Wonder boven wonder bereikten we ons doel net voor het donker werd en daar moet zich voor de mede-kampeerders een wonderlijk schouwspel hebben voltrokken …. een hippie-bus met achterop 2 renfietsen  waarvan de schuifdeur open ging en er achtereenvolgens een Solex en degelijk hardhouten tuinmeubilair uitgeladen werd , twee honden en een oververmoeid verpierewaaid stel . Intussen was het pikkedonker en honger hadden we ook al niet meer ; stuk worst , stuk kaas  , de onontbeerlijke koffie en slapen. Ik hoef niet te vertellen hoe de volgende ochtend de vaste campinggasten stomverbaasd langsgelopen kwamen om ons te zien ontbijten in een soort van zigeunerkamp entourage.

Meteen maar de verkopers gebeld over de verwikkelingen en omdat het geld al bij de notaris stond mochten we die woensdagmiddag van aankomst alvast onze intrek nemen in de boshut om ons de schande te besparen van nog twee nachten  met onze uitdragerij en in dat geval op een luxueuze camping in Gassin .

S’ avonds lagen we zielstevreden op ons terras in de deckchairs met de meegebrachte kussens en vuurkorven naar de sterren te kijken en we wisten het zeker : Dit komt ook wel weer goed .

BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / 7 DE KOP IS ERAF

10 JUNI  1998

Na alle aanloopperikelen was de kop eraf en tijd voor het grote genieten. Druk programma om de boshut alvast een beetje op te leuken als vakantieverblijfje totdat het pensioen in zicht zou komen , wat betekende afspraken maken voor allerlei klussen hetgeen uitermate soepel verliep via onze nieuwbakken buren.                                                                                                    De Engelse buuf kende een Engelse beun die wat loodgieterswerk zou kunnen verrichten , uiteraard buiten seizoen omdat op een park nu eenmaal niet geklust mag worden in juli en augustus om de markt ten behoeve van vakantieverhuur niet te verstoren ; die afspraak stond dus voor september 1998  wanneer we twee weken zouden gaan klussen…… “80 quit a day “.. … Ik wist niet eens hoeveel dat was en hoelang ervoor gewerkt werd , maar daarover later .

De andere buurman die nog aan het bouwen was bestierde de bio-winkel in het dorp voor zijn eeuwig tennissende zoon , een nering gelegen pal tegenover het dorpscafé waar wij vanaf de dag van kennismaking ook direct vaste klant werden hetgeen ons een keur aan goede werklui opleverde aangezien de een niet voor de ander kon onderdoen.                                        Buurman Serge Guitard , hij deed zijn naam eer aan , die ook prachtig zong en gitaar speelde in het dorpsbandje van vrijwilligers waaronder ook de tandarts , hoefde slechts een smal straatje over te steken wanneer een klant interesse toonde in het gezonde aanbod van zijn winkel ; en dat waren er in 1998 nog niet veel in Zuid Frankrijk . Hoeft geen betoog dat die zaak geen lang leven beschoren was .

Afspraken werden onder het genot van “een petit blanc” ,  en dat was geen jenever , vastgelegd met een plaatselijke pompier om de complete elektriek te vervangen , immers veiligheid voor alles , hetgeen  in verband met het wegwerken van de bedrading tegelijkertijd zou gebeuren met de terras aanleg door de schoonzoon van de aannemer en vriend van de buurman , specialist in terrassen , tuinmuren en zwembaden [ dat hebben we niet ] .      De aannemer werd gecharterd voor het her-optrekken van niet meer zo fraaie wanden en zijn vrouw die een kwekerij bestierde nam het tuinwerk voor haar rekening , en de mijne uiteraard alhoewel letterlijk in dit geval.  Het hele project zou worden uitgesmeerd over 2 weken september  1998 , 4 weken mei- juni 1999 en weer 2 weken september 1999 .

Met zoveel plannen in het hoofd maar wel reeds gedelegeerd  , verliep de rest van ons verblijf zoals een echte vakantie hoort te verlopen wat wil zeggen : uitgebreid ontbijten aan de werktafel  , paar opruimklusjes , gordijnen naaien ,

boodschappen en naar de kroeg , eten thuis met buren of op het strand en na de siesta een toeristisch uitstapje  in het cabrioletje …. het leven leek een droom.. en de dag van vertrek een tranendal ; ik wilde nooit meer naar huis.

September 1998

De twee maanden die ons scheidden van een nieuwe trip naar ons droomplekje vielen niet eens zo zwaar als ik me voorgesteld had omdat ik de hele zomer werkte voor collega’s met kindertjes zodat die ongestoord op vakantie konden en de schaarse vrije tijd schuimden we vlooienmarkten af om onmisbare decoratie en meubilair te vergaren  voor een zonnige toekomst in een landelijke ambiance.   Dat al dat spul helemaal niet in onze hippie-kampeerbus paste had ik in mijn onnozelheid over het hoofd gezien en het probleem bleek nog groter toen ik overenthousiast een schuur had aangeschaft in de augustus-sale bij Gamma ; halve prijs.

Hoe moest al die zooi in Zuid-Frankrijk  komen ?

Dat werd dus het beroemde kalf dat groter werd dan de koe….. Er werd een bestelbus gehuurd voor een lang weekend , de man van mijn poetsvriendinnetje beschikte over een groot rijbewijs dus het tweetal zou met ons meerijden ; donderdagsavonds heen en het weekend terug om maandagochtend voor 8 uur de wagen weer in te leveren.    Het zoontje zat bij ons in de hippie-bus , kon hij een beetje kleuren en een spelletje doen met mij , overnachten gebeurde door hen in een gevangenishotel voor een bodemprijs op een kamer met stapelbed en wij in de kampeerbus op de parking. Ontbijt was een reuze gezellige picknickplaats met speeltuintje en om het gezellig te houden gingen we , met zijn allen met twee bussen , eten bij een strandtent nog voordat we de boshut ook maar bereikt hadden.    Jullie snappen dat op dit moment de in Nederland behaalde winst al compleet was weggevaagd .                                                                                    Eenmaal aangekomen op het park moesten de heren uitladen en de meisjes naar de mega supermarkt om in te slaan voor de barbecue… daar houden heren van . Wij sliepen in onze bus en zij in onze kamer .                                      De vrijdag en zaterdag gebruikten we voor uitstapjes in de omgeving , wijnproeverij  en lunchen op het strand , aangezien het jonge stel nog nooit ver over de grens geweest was gunden we hen een minivakantie .                    Ze hebben zo genoten dat ze spontaan aanboden om in de voorjaarsvakantie terug te gaan om te snoeien ; de arme zielen hebben veel kou geleden want februari is hier met stip de koudste maand.

Van werken is er in die veertien september dagen ook niet veel  meer gekomen , er waren immers al vier dagen om .

” 80 quit a day ” sloot de van een vriendin gekregen wasmachine aan en maakte een voordeur aan de zonzijde wat met behulp van mijn schat ook nog 4 dagen duurde . De Engelse werkdag begon om tien uur met Tea waarin veel melk , klussen tot twaalf , terug om half  drie maar eerst Tea , einde arbeid half vijf want om vijf uur Jeux de Boules ;  onze Engelse vriend was geheel verfranst , dat was de tweede financiele tegenvaller ..                          Maar gelukkig was de dagelijkse gezelligheid met de buren er niet minder om ; we werden hartelijk uitgezwaaid om na de in mijn beleving langste winter ooit , weer terug te keren in mei 1999  voor het echte werk .

BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / 6 / DE TRIUMPH MOET TERUG 6 en 7 juni 1998

Intussen had ik op de drukke dag van de overdracht ook een telefoontje gehad van mevrouw de garagiste dat de Triumph gerepareerd en al op ons stond te wachten , 550 km ongeveer vanaf Gassin , en laat er nou net dat weekend een vervoersstaking zijn , of nou net…. dat gebeurt hier om de haverklap . Dan maar een auto huren bij het aanpalende benzinestation die we konden inleveren bij het dichtstbijzijnde vliegveld in de buurt van het reparatiebedrijf , wat wonder boven wonder geen problemen opleverde voor ons als buitenlanders .                                                                                                           De eerste hobbel genomen , de hond achterin , vertrokken we om 8 uur s’ ochtends richting Voiron althans…. bij de eerste beste rotonde miste mijn schat het rode stoplicht en zag ik in een ooghoek met grote snelheid een motor naderen . Van pure schrik durfde ik niets te zeggen laat staan te gillen want een noodstop met zo’n klein autootje leek me een kamikaze stunt .  Het liep goed af , de motor kon ons ontwijken en tot op heden heb ik een excuus wanneer ik weer eens KIJK UIT gil als ik ergens gevaar denk te zien ; steeds snoer ik hem dan de mond met de woorden : weet je nog , die motor? Twee zien meer dan een .

Binnen enkele uren waren de 550 km over de tolweg afgelegd met het kleine monstertje wat ook wel moest aangezien midi heilig is en alles dicht.       Tom Tom bestond nog niet wat als gevolg had dat het nog een hele toer was dat vliegveld te vinden en elkaar onderweg niet te verliezen . Helma de beste kaartlezer voorop in de Triumph dus goed bij te houden door de volgauto. Volgende hobbel : Een totaal lege hal op het vliegveld , indien er iets te stelen was hadden we alles ongezien mee kunnen nemen en een auto-inleverpunt was al helemaal niet te bespeuren. Goede raad was duur …. sleutels in een enveloppe gedaan , briefje erbij waarin ook vermeld welke krassen en deukjes al op het wagentje zaten bij aanvang van de huur en die brief achter een balie gegooid , auto op de parking en God zegen de greep ; nooit meer iets van gehoord .

Daarna begon de vakantie , gezellig in het cabrioletje zouden we naar Isle sur Sorgue rijden , geheel binnendoor , om daar een weekend te spenderen aan antiekmarkt [ wereldberoemd ] en lekker eten . In dat dorp kwamen we sowieso al elk jaar tijdens onze vakantie in een geweldig leuk hotel midden in het dorp . Verrukkelijk eten , eigen parking , hond-vriendelijk en kamers op de begane grond wat voor mij een vereiste is . Vraag niet waarom , maar alles met een verdieping is een no-go , tenzij eerste etage met balkon… ik moet weg kunnen wat waarschijnlijk een gevolg is van een jeugdtrauma opgelopen bij brand in het huis van een vriendin .

Zondagmorgen eerst markt en daarna brocante , en daar ging ik helemaal los op aankopen voor ons nieuwe vakantie paradijs .

Een 17e eeuwse voordeur , 1.74mtr hoog precies de maat . Een zeer diepe zinken badkuip , empire model . Een leuk 12 delig servies , geel met bloemen

wat ik nog elke dag gebruik , en verder nog wat klein spul . Uiteraard paste al dat spul niet in de auto waar de naaimachines , de stoffen en voetbankjes van de deckchairs ook nog in zaten , onze weekendtassen , mijn schat , de hond en de bestuurder ; ik dus. Het grote spul kon bezorgd worden binnen enkele dagen voor de luttele som van 300 franse francs.

Kapje open de zon scheen , wat kon ons nog gebeuren , opgewekt aanvaardden we de tocht naar het nieuwe onderkomen , op de kop af 200 km waarvoor ik een uur of 3 had uitgetrokken binnendoor tot Aix en Provence en verder over de autoroute doch wederom te vroeg gejuicht want amper op de autobaan begon het te onweren en stortregenen zoals alleen maar mogelijk is in Zuid-Frankrijk ; het regent niet vaak maar als het regent is het serieus al wisten wij dat toen nog niet , nooit meegemaakt tijdens onze vakanties. Al rijdende samen de kap naar voren getrokken en vastgeklemd wat op zich al een gevaarlijk avontuur is maar bovendien zagen we geen hand voor ogen en begon de auto langzaam vol te lopen , we waren nat tot op het bot terwijl de passerende vrachtkolossen ons zo ongeveer van de weg af spoelden. Eerste parking eerste stop. Droge kleren uit de tassen in de kofferpak trokken we aan onder het afdak van het pompstation in de hoop dat we door het regengordijn min of meer onzichtbaar waren. Even afgewacht en weer de weg op . Spoedig begon het hele spel weer opnieuw en zo erg dat ik er bang van werd maar ook niet op de vluchtstrook durfde te gaan staan uit angst aangereden te worden en hoewel er velen de auto aan de kant gezet hadden reed ik met een km of 30 per uur vanwege de mini ruitenwissers op goed geluk verder . Inmiddels was ik zo koud en nat dat een tweede stop noodzakelijk was . Daar heb ik alles uitgetrokken , kreeg het jack van mijn schat over mijn natte lingerie waarna de reis vervolgd werd .   De route door de bergen naar de kust leek me heilloos met het risico op vallende stenen en de linnen kap dus de enige optie leek doorrijden tot Frejus waar tot onze opperste  verbazing de zon tevoorschijn kwam . Kap weer open … de prachtige route langs de kust maakte de hele dag weer tot een dag met een gouden randje…

BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / 5 / ONZE ENTREE 4 en 5 juni 1998

Die donderdag 4 juni , de dag voor het bezoek aan de notaris verliep in eerste instantie wat stressvol omdat het door mij overgemaakte geld voor de zogenaamde onder de tafel betaling , wat ik in Nederland naar de CA rekening in LDF had laten overmaken nog niet binnen was , en laat dat geld nu juist bestemd zijn om de verkoper in contanten te kunnen betalen voor overname van allerlei onbestemde roerende zaken met als voornaamste doel de notariskosten te drukken. Na wat heen en weer getelefoneer dat toen nog via Rabo Parijs moest lopen had ik de verzekering dat we voor de notarisafspraak de som konden ophalen ; helemaal gerust waren we nog niet maar verder werd het een leuke dag van kennismaken met onze Engelse buurvrouw , die al tegen haar schoonzoon gezegd had :                                       Het is nogal een luidruchtig stel , die Hollanders. Pffffff we lagen allemaal dubbel van het lachen want de oorzaak van de luidruchtigheid lag in het feit dat mijn schat de antenne en het dakraam van de kampeerbus gemold had aan een overhangende mimosa tak hetgeen met veel gegodver gepaard ging. .

Rustdag na alle drukte , beetje Barbecue-en op het terras , de tuin inspecteren en omdat je in het bos niet kan zien waar grenzen lopen waren om de meter kleine houten paaltjes geslagen zodat we in elk geval een bijna onzichtbare donkergroene afrastering konden installeren om te beletten dat de Fox-Terrier op jacht zou gaan . Uiteraard een steengoed excuus voor de territoriumdrift van de nieuwe bewoners ; wij dus.

Vrijdag 5 juni :

S’ Ochtends snel naar de bank , de verkopers kwamen om 10 uur na een rit van 5 uur over de route Napoleon met 4 personen in een klein Peugeotje dus die waren wel aan een koffie met croissant toe , waarna we richting notaris togen wat hier ook een hele belevenis is . Notaris in shorts , polo en blote voeten in bootschoenen , hier kan werkelijk alles zoals Conny Witteman ooit in een interview zei : St Tropez is een grote camping maar dan chiquer .          De contracten kwamen op tafel , tafel ja , geen bureau en dossiers naar goed Frans gebruik opgestapeld op de grond tegen de wanden.                         Notaris  spreekt een welkom uit en daarna : retteketet, retteketet , retteketet ..hieronder tekenen met complete handtekening . Volgende 16 pagina’s tralala etcetera tralala etcetera en onderaan elk blad een paraafje. Heeft u alles begrepen waarvoor u getekend heeft ? Braaf knikten we ja , maar geen idee vanwege het afraffelen en compleet overslaan van de meeste pagina’s ; we gingen ervanuit dat de zeer vriendelijke en eerlijke verkopers wel voor ons hadden geluisterd. En toen kwam het welbekende moment waarop onder de tafel nog een en ander geritseld moest worden en ook dat gebeurt bij de notaris hoewel hij zich dan even verwijdert met het excuus de papieren te gaan kopieeren .

Nadat alles tot volle tevredenheid van alle partijen verlopen was nodigde MONSIEUR ons allen uit , inclusief zijn vriend de notaris , voor een apero op een aangenaam terras want het toeval wil dat alle overdrachten waarbij ik naderhand als tolk heb geassisteerd ook steevast om 11 uur gepland waren met daarna de onvermijdelijke borrel.

Daarna zijn we met de vorige eigenaars gaan lunchen in een fijn restaurant ; vader en moeder zijn helaas overleden maar met de dochter en haar man hebben we nog steeds contact .

BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / 2 / CROCODILES

TIS HIER NET FRANKRIJK

Een blogsite met wel en wee over het wonen in een gemeenschappelijk afgesloten privé park aan de Cote d’ Azur. Omdat de bewoners uit alle windstreken komen is het een perfecte afspiegeling van Frankrijk. Iedereen heeft eigenschappen en eigenaardigheden meegebracht van de geboortegrond. En zoals de Fransoos in het algemeen : CROCODILES.

 


Wat zeggen wil : grote bek maar korte pootjes. Altijd mitsen en maren , geroddel en gemopper , en als het erop aankomt durven ze hun bek niet open te doen.
TIS HIER NET FRANKRIJK.

BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / 1 / introductie

Vanaf nu plaats ik met regelmaat een blog op mijn website : CABANONDAZUR.com , over het wel en wee op het park waar wij terecht gekomen zijn en ik ondanks de werkelijk ongelooflijke taferelen die hier plaatsvonden en nog steeds plaatsvinden nooit meer weg wil ; het is hier de hemel op aarde maar de hel is altijd nabij
TIS HIER NET FRANKRIJK
Korte uitleg om een curieuze constructie beter te begrijpen alvorens mijn blogs te lezen.
EIGENDOMSSITUATIE :
DE BARONES is een grootgrondbezitter uit Gassin die van haar tante DE GRAVIN  veel grond en onroerend goed geërfd heeft , de gravin is gestorven in 2004 en was toen 102.
DE BARONES is even oud als ik dus nu ook 74  , stinkend rijk en laat alles over aan haar advocaten .
MADAME is de directrice van het park , geen eigenares van de grond; die heeft ze in erfpacht = BAIL voor 60 jaar van de BARONES en mag daarop percelen aanbieden aan derden om een vakantiewoning te plaatsen of te kopen van een vorige eigenaar waarbij het persoonlijk recht op  erfpacht=BAIL dan in de prijs is inbegrepen maar eenmalig 15 duizend euro kost en overdraagbaar is .
Jaarlijks betaal je dan een park prijs waarin inbegrepen de rente van de huur op het recht van erfpacht = BAIL , en de voorzieningen zoals onderhoud park , verlichting , zwembad ,vuilophaaldienst etc.
Voor nutsvoorzieningen = FLUIDES heeft elk perceel eigen meters maar dat wordt wel aan het park afgerekend want dat heeft  de contracten in handen .
MADAME  is slechts 50 jaar en ziet eruit als 25 “une gamine”  ze is weduwe sinds 2007 en was gehuwd met de oorspronkelijke directeur MONSIEUR ,die voor 60 jaar de erfpacht = BAIL heeft vastgelegd met de  GRAVIN ; zij waren zeer goede vrienden in de wereld van muziek en ballet en hij was 41 jaar ouder dan zijn jonge vrouw MADAME die bij hem les nam op het conservatoire maar tevens ook de dochter is van de toenmalige GARDIEN = dagelijkse toezichthouder .                                                                                                 En dit alles om de zeer happige erfgename de BARONES , buiten schot te houden.
Direct na de dood van tante de GRAVIN begon de BARONES te procederen tegen MONSIEUR over de rechtsgeldigheid van het 60 jarig huurcontract= BAIL  waarna eerst MONSIEUR en na zijn dood MADAME zich moesten verweren en vice versa duurt dit theater of soapserie nu dus al 15 jaar , heen en weer en heen en weer . UN HÉRITAGE EMPOISONNÉ .
Totdat wij als bewoners begin januari 2021 het nieuws kregen dat MADAME in cassatie bij de hoge raad in Parijs definitief heeft gewonnen en de strijdbijl begraven moet worden , ware het niet dat tijdens de laatste rechtszaak nu bijna 2 jaar geleden een zelfbenoemd COMITÉ onder leiding van de loodgieter / onderhoudsman  = LOEKASJENKO de macht heeft gegrepen op het park , er een dictatuur van heeft gemaakt , een dubbele beveiliging middels 2 poorten en camera’s heeft laten installeren door TEUN DE BEUN , en MADAME  met een bijl verjaagd heeft van haar park na de negatieve uitspraak waartegen zij cassatie had aangetekend , waarna hij de contracten van water en elektriciteit = FLUIDES  op naam van het COMITÉ  heeft laten zetten en daarop volgde een chantage  a la maffia : geen lid van het COMITÉ , geen FLUIDES .
OM KORT TE GAAN :  Het COMITÉ bestaat verplicht uit 5 personen waarvan er intussen 3 zijn opgestapt . LOEKASJENKO is President zoals dat in Frankrijk heet en zijn inwonende vriendin is penningmeester .                        De GARDIEN is ontslagen  Loekasjenko houdt toezicht samen met TEUN DE BEUN in Nederland via een ingenieus camerasysteem en iphone danwel beeldscherm..
Er staan 100 woningen en chalets [ geen stacaravans]
op ons park.
Allen zijn in eigendom , getekend bij de notaris en MADAME moet tekenen tijdens dezelfde zitting eveneens bij de notaris , voor overdracht van de BAIL aan de koper .
Ook al is de grond niet werkelijk eigendom , betalen we toch tax foncières .
Mijn blogs beginnen bij onze aankomst op ons park , alle sappige en minder sappige herinneringen , complicaties , roddels en achterklap waarbij Loekasjenko en consorten pas aan het einde in het verhaal komen ; dus geduld , en voor degenen die dat geduld niet kunnen opbrengen staan recente sappige verhalen onder TIS HIER NET FRANKRIJK  , index.

BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / 3 / hoe kwamen we hier terecht

Hoe kwamen we zo in die boshut terecht ? In de jaren 90 van de vorige eeuw toen de bomen zo ongeveer de hemel in groeiden en wij geen kinderen meer ten laste hadden door : jong getrouwd , jong uit de zorgen , lag de wereld voor ons open. Beide een leuke baan  , echter geen wereldbaan , veel vrije tijd die we goed besteedden. lange weekends en twee lange vakanties per jaar met de zelfgebouwde hippy camper bus eropuit . Intussen werd ons grote huis in de stad wat wij ivm ons grote samengestelde gezin  in de crisistijd verworven hadden voor een schijntje met een afgrijselijk hoge rente steeds meer waard, zoveel zelfs dat we op enig moment kosteloos de hoge rente  konden verlagen en de hypotheek verhogen  waardoor we een prachtige serre konden laten aanbouwen en ongeveer een ton aan guldens overhielden voor onze grote droom…. een vakantieadres in zuid Fr  wat gezien ons budget dan een appartementje of luxe stacaravan op een strandcamping zou moeten worden.  Hoger was ook toen al niet haalbaar in het gebied wat al vastlag  ergens tussen le Lavandou en st Aygulf zo dicht mogelijk aan de kust. Alle andere opties waren een no-go; dan liever bezuinigen op de accommodatie die we zomers zeer goed zouden verhuren en zelf gebruiken tijdens onze lange voorjaars- en herfstvakanties ;  die vrijheid had ik bedongen bij mijn sollicitatie naar mijn droombaan bij Diesel.

In die tijd verscheen er elke twee weken een soort van krantje gedrukt op geel papier met de aanlokkelijke naam  UW TWEEDE HUIS IN FRANKRIJK.
Aanbiedingen uit de bekende Frankrijk glossies lagen toen al buiten ons bereik ; tenminste in ons zoekgebied waaraan we geen concessies zouden willen doen .
Vrijdagavond koopavond , gezellig in de stad , even iets eten in de leuke bistro waar zoon een studentenbaantje vervulde achter de toog , en daarna weer te voet naar huis door het iedereen bekende Anne Frank plantsoen.. niet dat wij daar iets te zoeken hadden op het gebied waarvoor dat park bekendheid geniet en genoot maar het is de kortste weg.
Een avond begin mei 1998 liepen we snel even de boekhandel binnen voor het begeerde krantje dat helaas was uitverkocht , maar de verkoper adviseerde ons de stationskiosk te proberen. pfffff dwars de stad door doch het goede doel gaf kracht. Helaas…… krantje ook uitverkocht enigszins terneergeslagen stond ik alweer in de draaideur naar buiten toen ik me herinnerde in het voorbijgaan een Figaro gezien te hebben de Franse Telegraaf of zoiets maar een stem in mijn hoofd gaf aan terug te lopen en die krant aan te schaffen.   Onderweg nog bij vrienden aangelegd voor een brabants kopje koffie en om een uur of 11 zaten we onderhand bij de openhaard met de krant.
Niet lang zoeken bij vakantieverblijven in de verkoop , viel mijn oog op een annonce van 1 bij 2 cm… niet groter want dat kost knopen en daarvan houden Fransen niet ook al heeft de Hollander de naam. De beknopte tekst die waarschijnlijk per letter moest worden afgetikt luidde : Golfe st Tropez , parc calme arboré  , Eucalypte , Mimosa , chalet ; dat was alles plus een telefoonnr.   Nu wist ik al wel dat je de gemiddelde fransoos s avonds na negenen niet kunt bellen en eigenlijk daarvoor ook niet omdat hij eerst aan het aperitief zit en daarna het diner waarna hij om 10 uur tevreden de luiken sluit en in bed rolt .

De volgende ochtend stuitte ik op een antwoordapparaat waarop ik in mijn beste frans van toen te kennen gaf grote interesse te hebben en een telefoontje verwachtte.    Zondagavond antwoord   dus goed luisteren , mijn alweer beste frans te berde gebracht waardoor ik geduldig antwoord kreeg op al mijn vragen   : Waar ? In Gassin… okay dat kenden we goed . Het park ? Dat was voorheen een camping geweest … ojaaa kende ik ook ; in mijn jongere en wilde jaren eens ooit flink doorgezakt op het reuze gezellige camping bar /terras. Eerste berichten goedgekeurd… nu het chalet : Is het een stacaravan ? Nee het is een houten huis…. aha , hoe groot ? Daar ging het al mis met mijn Franse getallen kennis want ik verstond 80 vierkante meter , hetgeen me voldoende leek voor een vakantie onderkomen in een goed klimaat . Volgende vraag : Mag er nog aangebouwd worden ? Nou…. eigenlijk niet  , maar erg nauw wordt hier niet gekeken en iedereen doet het.  Ach , leek me ook al geen punt , Zuid Fr ligt vlak bij Corsica nietwaar ? Burgerlijk ongehoorzaam volkje.     Nu spijkers met koppen slaan : Natuurlijk wil ik het graag eerst zien maar we hebben pas over 3 weken vakantie ..ik kan wel een reis boeken voor het weekend maar dan wil ik uw zekerheid dat wij de eerste keus hebben . Omdat er in die tijd nog geen prijsvechters waren , een hotel en huurauto geregeld moesten worden wat toch al snel op 1000 gulden  zou komen…. Met de hand op het hart madame wij maken een lijst en u bent de eerste zondagmorgen , om 10 uur.  Laatste vraag : kunt u misschien ook een foto sturen voordat ik ga boeken ?   Tuurlijk , de foto kwam al dinsdags.  Het huisje leek klein maar de mimosabomen overweldigend , palmen en wat dies meer zij en een beboste heuvel op de achtergrond.. geen vis a vis hetgeen betekent geen inkijk van buren  en dat bedoelen we.  Woensdag geboekt… dag voor Hemelvaart , duurder al haast niet mogelijk . Vertrek van Schiphol zaterdag 8 uur s’avonds  , terugvlucht vanaf Nice zondagmiddag 5 uur… en dat voor ruim 600 piek ; hotel van der Valk geboekt omdat we dat zeker zouden vinden in het donker en ook maar een cabrioletje gehuurd ; we gingen toch naar de Cote d Azur. Goed dat we op tijd vertrokken want op het station in Eindhoven ging het al mis; treinstaking  en met de bus naar Den Bosch ook staking naar Schiphol dus A’dam Amstel -Schiphol ook per bus . Daar hadden ze waarschijnlijk een werkstudent uit zijn hol getrokken die zowel stoned als dronken was , de weg niet wist en een passagier om hulp vroeg als kaartlezer. Er was een reiziger aan boord met groot rijbewijs die  het stuur overgenomen heeft want anders hadden we allemaal het vliegtuig gemist . So far so good , ware het niet dat er een krijsende baby net voor mij op moeders arm zat .. kon het kind ook niets aan doen maar bloedirritant.  Voorspoedige vlucht , ook nog op tijd voor de Megane cabrio en richting st Aygulf  Van der valk. Nu kun je daar haast dag en nacht eten maar toen even niet… er was een bruiloft maar de directeur zou wel zien of hij daar iets eetbaars kon bemachtigen voor ons en dat lukte. Lekker geslapen met zeezicht ; het leek bijna vakantie. ware het niet dat we voor dag en dauw moesten opstaan… geen tomtom , geen idee van de afstand en ook dat park moesten we nog zoeken… een mobiel had ik gelukkig wel en die werkte nog ook.

Na het ontbijt moest de kap open maar wat we ook frutselden , het lukte niet dus met dichte cabrio naar Gassin… ruim op tijd want het bleek maar 24 km en zo s ochtend s geen kip op de weg .     De eerste indruk van het park veelbelovend  , overal verscholen in het groen leuke huisjes , veel palmen agaves en mimosa 4 saisons dat is een andere variant dan de wilde mimosa die in februari bloeit.
[ de familie van wie we het gekocht hebben ]
Helemaal achteraan en boven tegen de heuvel prijkte ons toekomstig bezit.  Kennismaken en koffie op het uiteraard wit plastic tuin ameublement en de mensen waren alleraardigst en goudeerlijk , we hebben er nu na 23 jaar nog steeds contact mee . de ouders van madame waren te oud en vader leukemie daarom moest het huisje verkocht ; zelf hebben zij een stacaravan aan wat we hier noemen : de andere kant van Marseille , daar waar de fransen zelf liever op vakantie gaan .Na de koffie de bezichtiging en dat was snel gebeurd… die 80 mtr had ik verkeerd begrepen. er was een keuken van 2x 4 , een douche + wc van 2×1 en een salon van 4×4 en dat was het dan …. de welbekende Franse clic clac= slaapbank zonder leuningen was tevens bed…. Wel waren er aan alle kanten opstallen aangebouwd van diverse materialen waardoor ruimte gecreerd was voor de kleinkinderen die naar goed frans gebruik de hele zomer doorbrengen bij papi en mami = oma en opa .  Daarom  ook buiten nog een complete keuken met aanpalende badkamer , een schuur met stapelbedden om kinderen onder te brengen en voor het huis een rieten garage voor de heilige koe en s winters het tuinmeubilair…. Dat alles bood perspectief … het stond er dus leek gedoogd , kwestie van keurig muurtje dacht deze architectendochter . In een ooghoek zag ik een lijstje op het aanrecht met nog enkele namen en om h 12 zouden er Zwitsers komen dus enige haast was geboden al hadden we ons enthousiasme nog niet teveel laten blijken.   Normaal wordt zoiets als een chalet met inboedel verkocht maar die hoefde ik eigenlijk niet en ook de plastieke buitensalon voldeed niet aan mijn smaak dus heb ik nog kans gezien 15000 Franse francs van de prijs af te lullen en toen vroegen ze een aanbetaling per cheque , die hadden we dus niet.. wel een eurocheque die als borg moest dienen en onze uitleg dat handjeklap in de Nederlandse handelscultuur rechtsgeldig is .Gelukkig klikte het zo goed dat ook zij ons vertrouwden en de notaris geregeld hebben voor twee weken later  wat een unicum in Frankrijk mag heten  tevreden terug naar Nice , de kap van het autootje hoefde helemaal niet meer open want regen en onweer waardoor ook de vlucht 2 uur vertraagd werd.
Eind goed al goed . Twee weken later vakantie en met de camper bus naar het zuiden om op 5 juni 1998 te tekenen .