blog / TIS HIER NET FRANKRIJK / NAOBUURSCHAP.
Ook op ons park wat op zich al een dorpje is met 100 woningen bestaat nog steeds naobuurschap ook al is dat door alle gebeurtenissen hier , en zeker ook door het overlijden dan wel wegtrekken van de oudere bewoners een stuk minder geworden en we prijzen ons dan ook gelukkig dat we de familie Flodder daargelaten in de beste hoek van ons park wonen ; een uitloper hoog achter een haarspeldbocht.
Serene rust want de opstandelingen wonen beneden zoals wij dat hier noemen.
Wij behoren in onze hoek tot de langstzittende bewoners tezamen met overburen uit Parijs ; zij zijn er slechts in de goede maanden . Enigszins onaangepast is mevrouw na een ernstig ongeluk , wat met zich meebrengt dat ze in vorige jaren de meest ergerlijke roddels over ons heeft rond geroeptoeterd waarna ze het volgende seizoen weer gewoon een praatje kwam maken of ergens hulp bij vragen alsof er nooit iets gebeurd was.
Zoals een goede gebuur betaamd zien we dat gezien haar toestand door de vingers .
Moet nog vermeld dat ze gewoonlijk in een boxershort van haar man loopt waarin duidelijk een dikke luier te zien is , met een imposant doch bloot en hangend bovenlijf.
Ze is net zo oud als ik en iedereen vroeger noemde haar : Biscotte. Wij hebben deze traditie voortgezet zodat alle nieuwkomers haar onder deze naam kennen .
Haar echtgenoot is al jaren doof maar begint nu langzaam blind te worden en ook niet helemaal meer bij de les .
Vanochtend: rinkeldekinkel , onze loeiende koeienbel aan het hek. Normaal komt men daarna gewoon de tuin in maar koekie niet. Hans ging eens polsen en wat bleek …. Accu leeg.
Ze had het licht aan laten staan , en of mijn schat maar even met de startkabels kon komen ……… Uiteraard.
Koekie ging boodschappen doen maar keerde niet terug.
Heel normaal omdat ze een grote kennissenkring heeft in de wijde omgeving. Te danken aan haar hobby : rotzooi en dan bedoel ik echt rotzooi verzamelen in en om de woning om daarmee zondags op de brocante te staan.
Enfin…. Na de lunch ging schat de hond uitlaten en ziet haar man Pier ( Jean Pierre) over het sintelpad richting uitgang schuifelen met een rugzak op.
Toch maar eens gevraagd waar de reis naar toe ging en of hij wel zag waar hij liep.
Naar het ziekenhuis antwoordde Pier , ik heb al dagen zo’n buikpijn dat ik er niet van slaap. Zorgelijk wreef hij over zijn buik.
Zijn vrouw had het niet nodig gevonden om hem te vervoeren naar het hospitaal zodat hij deze ongebruikelijke keus gemaakt had.
Dat vond mijn schat toch wat straf : blijf hier staan Pier , ik breng de hond naar huis en kom met de auto.
Zo gezegd zo gedaan , hij had zelfs zijn masker mee.
Ter plekke aangekomen beweerde hij dat hij nog nooit in dat ziekenhuis geweest was , dus eerst maar eens inschrijven bij de accueil.
Uw naam meneer? Pier noemt zijn achternaam.
De betreffende arts wordt gebeld , achternaam doorgegeven en …… ahhhh : Jean Pierre ? Bleek dat hij in 2020 daar gelegen had ; even vergeten.
Om een lang verhaal kort te maken heeft hij een afspraak op 10 september.
Mijn schat heeft nog wel even uitgelegd dat zijn vrouw dan toch beter wel mee kan gaan.
Daarmee zaten de werken van barmhartigheid erop en kon schat aan zijn siësta beginnen .
