Wij waren in onze jonge jaren eens flink gaan stappen en hadden hond Pietepaf , die normaal overal mee naar toe ging , thuisgelaten.
Dit omdat hij vaak onze stamkroeg verliet om het dorp te gaan te verkennen en wij ons vaak rot zochten om hem weer te vinden.
Moet gezegd dat hij altijd terug naar huis kwam al was het diep in de nacht, maar gaan slapen met de achterdeur open kon ook toen al niet meer.
Toen we dan midden in de nacht met een klein slokje op thuiskwamen kregen wij compleet de slappe lach waaraan het slokje wellicht ook meewerkte , maar wat we toen zagen hadden ook wij nog nooit gezien.
Wij troffen Pietepaf aan op de overloop , gekleed in plastic hoes als : kennelijk had hij getracht iets voor hem zeer welriekends uit het afvalemmertje op de badkamer te scoren , en daarbij het klapdekseltje over zijn lijf gewurmd.
Hij was een mollig beertje en kon het er natuurlijk niet meer af krijgen dus was hij gewoon lekker op de overloop gaan liggen met het merkwaardige omhulsel om zijn lijf.
Hij leek wel een saucijs met dat jaren zeventig geval rond zijn bolle buikje, bruin uiteraard.
Tegenwoordig zou ik er een foto van hebben gemaakt.