De zeer fameuze Bistro van onze aangewaaide familie in Parijs is ernstig de moeite waard voor de lunch.
S’avonds worden er andere dingen georganiseerd en heeft “neef” Jean-Louis zelf de tijd om thuis te kokkerellen en met zijn vrouw een glaasje te drinken.
Deze Bistro is alleen telefonisch te reserveren en de deur is op slot.
Voor informatie kijk je op google: chez walckzak- aux sportifs reunis.
Dit recept waar de Bistro even hoge ogen mee gooit in Parijs als La Mere Poulard op de Mont st Michel maken we vaak tijdens onze familievakantie in de Lot waarbij indien verse aanvoer de Paddenstoelen geplukt worden door nicht Ginette die goed thuis is in de materie.
Jean-Louis en ik zijn toch iets te stads om ons aan dit avontuur te wagen. En een avontuur is het!!!
Nicht Ginette heeft in het vroege voorjaar uren in het bos gelegen met een gebroken arm, want ze was gestruikeld over een tak. Enigszins onverantwoord om op zeventigjarige leeftijd alleen het met dicht kreupelhout begroeide woud in te trekken aangezien de streek niet bepaald dichtbevolkt is . Daarom duurde het uren voordat er iemand langs de geparkeerde auto kwam en die gelukkig ook herkend ; ons kent ons au bout du trou de cul du monde en omdat het al aardig schemerde nam hij poolshoogte en kon nicht Ginette direct afvoeren naar het ziekenhuis 60 km verderop waar een gebroken arm werd geconstateerd.
Het hoeft hier verder geen betoog dat je in de Lot geen spoedeisende kwaal moet krijgen.
Enfin, het waren dus toch nog dure paddenstoelen geworden.
En ik had ook al pech, want de prachtige Cepes des avonds gespot onder de waslijn in de boomgaard waren om 8 uur s’ochtends spoorloos verdwenen.
Wat dacht je wat? Zouden dat die ingemaakte paddenstoelen zijn die wij a raison van 12 euro kopen van: ja alweer Stephan, de zoon van de buurvrouw.
Dus ik hoef jullie niet te vertellen dat wij wel klaar zijn met het kopen bij de buren en verre neven en nichten .
De Omelette was trouwens goddelijk .