Categorie: TIS HIER NET FRANKRIJK
Een blogsite met wel en wee over het wonen in een gemeenschappelijk afgesloten privé park aan de Cote d’ Azur. Omdat de bewoners uit alle windstreken komen is het een perfecte afspiegeling van Frankrijk. Iedereen heeft eigenschappen en eigenaardigheden meegebracht van de geboortegrond. En zoals de Fransoos in het algemeen : CROCODILES.
Wat zeggen wil : grote bek maar korte pootjes. Altijd mitsen en maren , geroddel en gemopper , en als het erop aankomt durven ze hun bek niet open te doen.
TIS HIER NET FRANKRIJK.
APART GEHOUDEN BLOGS .
Alle blogs betreffende de geschiedenis van ons park zijn te zien op de besloten FB groep TIS HIER NET FRANKRIJK
En eventueel op te vragen .
BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / VOLGEND PAKKETJE
BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / PAKKETJE NUMMER WEET IK VEEL
BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / 7 DE KOP IS ERAF
10 JUNI 1998
Na alle aanloopperikelen was de kop eraf en tijd voor het grote genieten. Druk programma om de boshut alvast een beetje op te leuken als vakantieverblijfje totdat het pensioen in zicht zou komen , wat betekende afspraken maken voor allerlei klussen hetgeen uitermate soepel verliep via onze nieuwbakken buren. De Engelse buuf kende een Engelse beun die wat loodgieterswerk zou kunnen verrichten , uiteraard buiten seizoen omdat op een park nu eenmaal niet geklust mag worden in juli en augustus om de markt ten behoeve van vakantieverhuur niet te verstoren ; die afspraak stond dus voor september 1998 wanneer we twee weken zouden gaan klussen…… “80 quit a day “.. … Ik wist niet eens hoeveel dat was en hoelang ervoor gewerkt werd , maar daarover later .
De andere buurman die nog aan het bouwen was bestierde de bio-winkel in het dorp voor zijn eeuwig tennissende zoon , een nering gelegen pal tegenover het dorpscafé waar wij vanaf de dag van kennismaking ook direct vaste klant werden hetgeen ons een keur aan goede werklui opleverde aangezien de een niet voor de ander kon onderdoen. Buurman Serge Guitard , hij deed zijn naam eer aan , die ook prachtig zong en gitaar speelde in het dorpsbandje van vrijwilligers waaronder ook de tandarts , hoefde slechts een smal straatje over te steken wanneer een klant interesse toonde in het gezonde aanbod van zijn winkel ; en dat waren er in 1998 nog niet veel in Zuid Frankrijk . Hoeft geen betoog dat die zaak geen lang leven beschoren was .
Afspraken werden onder het genot van “een petit blanc” , en dat was geen jenever , vastgelegd met een plaatselijke pompier om de complete elektriek te vervangen , immers veiligheid voor alles , hetgeen in verband met het wegwerken van de bedrading tegelijkertijd zou gebeuren met de terras aanleg door de schoonzoon van de aannemer en vriend van de buurman , specialist in terrassen , tuinmuren en zwembaden [ dat hebben we niet ] . De aannemer werd gecharterd voor het her-optrekken van niet meer zo fraaie wanden en zijn vrouw die een kwekerij bestierde nam het tuinwerk voor haar rekening , en de mijne uiteraard alhoewel letterlijk in dit geval. Het hele project zou worden uitgesmeerd over 2 weken september 1998 , 4 weken mei- juni 1999 en weer 2 weken september 1999 .
Met zoveel plannen in het hoofd maar wel reeds gedelegeerd , verliep de rest van ons verblijf zoals een echte vakantie hoort te verlopen wat wil zeggen : uitgebreid ontbijten aan de werktafel , paar opruimklusjes , gordijnen naaien ,
boodschappen en naar de kroeg , eten thuis met buren of op het strand en na de siesta een toeristisch uitstapje in het cabrioletje …. het leven leek een droom.. en de dag van vertrek een tranendal ; ik wilde nooit meer naar huis.
September 1998
De twee maanden die ons scheidden van een nieuwe trip naar ons droomplekje vielen niet eens zo zwaar als ik me voorgesteld had omdat ik de hele zomer werkte voor collega’s met kindertjes zodat die ongestoord op vakantie konden en de schaarse vrije tijd schuimden we vlooienmarkten af om onmisbare decoratie en meubilair te vergaren voor een zonnige toekomst in een landelijke ambiance. Dat al dat spul helemaal niet in onze hippie-kampeerbus paste had ik in mijn onnozelheid over het hoofd gezien en het probleem bleek nog groter toen ik overenthousiast een schuur had aangeschaft in de augustus-sale bij Gamma ; halve prijs.
Hoe moest al die zooi in Zuid-Frankrijk komen ?
Dat werd dus het beroemde kalf dat groter werd dan de koe….. Er werd een bestelbus gehuurd voor een lang weekend , de man van mijn poetsvriendinnetje beschikte over een groot rijbewijs dus het tweetal zou met ons meerijden ; donderdagsavonds heen en het weekend terug om maandagochtend voor 8 uur de wagen weer in te leveren. Het zoontje zat bij ons in de hippie-bus , kon hij een beetje kleuren en een spelletje doen met mij , overnachten gebeurde door hen in een gevangenishotel voor een bodemprijs op een kamer met stapelbed en wij in de kampeerbus op de parking. Ontbijt was een reuze gezellige picknickplaats met speeltuintje en om het gezellig te houden gingen we , met zijn allen met twee bussen , eten bij een strandtent nog voordat we de boshut ook maar bereikt hadden. Jullie snappen dat op dit moment de in Nederland behaalde winst al compleet was weggevaagd . Eenmaal aangekomen op het park moesten de heren uitladen en de meisjes naar de mega supermarkt om in te slaan voor de barbecue… daar houden heren van . Wij sliepen in onze bus en zij in onze kamer . De vrijdag en zaterdag gebruikten we voor uitstapjes in de omgeving , wijnproeverij en lunchen op het strand , aangezien het jonge stel nog nooit ver over de grens geweest was gunden we hen een minivakantie . Ze hebben zo genoten dat ze spontaan aanboden om in de voorjaarsvakantie terug te gaan om te snoeien ; de arme zielen hebben veel kou geleden want februari is hier met stip de koudste maand.
Van werken is er in die veertien september dagen ook niet veel meer gekomen , er waren immers al vier dagen om .
” 80 quit a day ” sloot de van een vriendin gekregen wasmachine aan en maakte een voordeur aan de zonzijde wat met behulp van mijn schat ook nog 4 dagen duurde . De Engelse werkdag begon om tien uur met Tea waarin veel melk , klussen tot twaalf , terug om half drie maar eerst Tea , einde arbeid half vijf want om vijf uur Jeux de Boules ; onze Engelse vriend was geheel verfranst , dat was de tweede financiele tegenvaller .. Maar gelukkig was de dagelijkse gezelligheid met de buren er niet minder om ; we werden hartelijk uitgezwaaid om na de in mijn beleving langste winter ooit , weer terug te keren in mei 1999 voor het echte werk .
BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / SQUATTEURS OP HET PARK
Hadden we in het confinement , in goed Nederlands ” lockdown ” oftewel eenzame opsluiting , nog de mogelijkheid ons te bewegen in een cirkel van 10 km in vogelvlucht hetgeen in ons geval op een schiereiland voor de helft op zee is , is echter sinds gisterenavond een wandeling van 100 meter onmogelijk geworden ; de familie Zwijn heeft haar territorium verlegd . Uiteraard op zoek naar water en geholpen door enkele forse buien hebben de zwijntjes hun intrek genomen in de tuin van een nabij gelegen vakantiewoning waar ze zich toch al goed thuis voelden getuige de grote ravage daar reeds aangericht. Steunwanden van werkelijk levensgrote keien op het steile terrein lagen al eerder onderaan de oprit , de tuin compleet omgewoeld . Schat laat de hond uit en poes loopt voor de gezelligheid altijd mee , maar nu niet meer …. enkele meters voor de getroffen woning klonk luid gegrom …. James op de rem en Marie-Miauw ook ; wat Hans daar zag was de complete familie Zwijn : vader , moeder en een heel stel biggen .
Vader stond op wacht terwijl moeder lag te zogen een schattig maar levensgevaarlijk schouwspel voor de passant .
Vanwege het gegrom hebben man , hond en kat het op een lopen gezet richting huis zodat we nu verschanst zitten achter onze afrastering die slechts psychologisch effect heeft want als die zwijnen willen en ze het op onze kliko voorzien hebben zullen die hekken en het gaas geen weerstand bieden. Video maken niet mogelijk want we zijn nog niet levensmoe , we wachten af …… laat dat de Fransen maar oplossen … Tis hier nooit saai in elk geval .
BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / PAKKETJES DIENSTEN
Perikelen met de Franse bezorgdiensten zijn ons allen intussen welbekend en vandaag was ik weer eens het slachtoffer . Geen kwaad woord over Madame Post , ze komt met haar autootje de heuvel op om pakjes aan de deur te brengen , is in de loop der jaren bijna een echte vriendin geworden en de enige persoon in Frankrijk bij wie mijn pakketjes veilig zijn .
Op de naar de meteo voorspelde laatste zonnige dag moest ik nog even profiteren maar helaas werd het een kort siësta- tje , totdat Hans mij een pakketje aanreikte op mijn zonne-bed , wat door Madam Post was gebracht. Ondergoed wat ik altijd bestel bij een verzendhuis , 100%zwitsers katoen ivm allergie. Helaas zat dat er niet in ; de geleverde waar bevatte randen van elastiek , de gedachte alleen al bezorgt me jeuk… Meteen de handel terug ingepakt in verband met de retourtermijn die in coronatijd ruim ingeschat dient te worden gezien het feit dat de bestelling ook 6 weken onderweg was geweest waarna de roadtrip begon door de Golfe de st Tropez , zoals onze omgeving in deftige term genoemd wordt en niets anders is dan een rondje schiereiland over uiterst smalle kronkelige bergweggetjes die sinds de films van Louis de Funes nog niets veranderd zijn . Halte 1 : Het postagentschap boven op de berg in het dorp wat helaas slechts via een omleiding bereikbaar was ; eerste tegenvaller , direct gevolgd door nummer twee. Het meisje achter het loket wilde mijn retourzending niet , zelfs niet toen ik al driemaal had uitgelegd dat Madame Post het toch zelf bij ons had afgeleverd , dus zeker via hun service geleverd was . Intussen was mijn vriendin , de posteuse , afgewerkt en met het weekend voor de deur de telefoon op boodschap-stand , wat wil zeggen onbereikbaar. Het postmeisje wilde het pakje niet retourneren , dat moest via een point relais . 4 km berg af via de achterkant naar het volgende dorp waar zich een onvriendelijk point relais bevindt dat enige weken geleden het geleverde tonnelle zeil niet wilde aannemen omdat het pakket te groot was . Halte 2 : Volgende dorp , parkeren , uit de auto wringen met pakje , tasje , sleutels en wandelstok plus dat er altijd wel iets uit mijn handen glijdt dus bukken…..netjes in de rij want altijd druk bij de tabac , om na tien minuten te horen : Nee madame , jammer wij leveren geen diensten voor dat bedrijf , U moet naar de slager in Cavalaire. Helaas ben ik in dat geval al over de 10 km heen , er zijn tig slagers daar en ik weet de weg niet in dat stadje ; ik kom er nooit want het is een zielloze toeristenpleisterplaats waar je nu een kanon kunt afschieten . Dat is me geen bekeuring waard . Nu was het zaak om in omgekeerde volgorde de auto in te duiken met volle bepakking en restte me 7 km terugrijden richting St Tropez. Halte 3 : Daar is een tabac met af- / inleverpunt , waar ik deze zomer truien heb opgehaald . Helaas was het intussen spitsuur grrrr ……..Files voor het stoplicht en parkeren op de stoep ook nog voor iemands uitrit en ik moet eerlijk zeggen dat ik in zulke noodgevallen blij ben met mijn gehandicaptenkaart . Foei Helma … Uiteraard een nog langere rij voor deze tabac ; iedereen afgewerkt dus druk druk druk.. keurig aansluiten en afwachten met de onzekerheid of men hier mijn pakketje wel accepteren wilde …. Maar eind goed al goed. Het werd aangenomen. Nu weer een km of 5 naar huis waar mijn schat zich intussen zat af te vragen of ik soms autopech zou hebben al had hij voor de zekerheid de telefoon niet opgenomen , dat doet hij sowieso nooit maar zeker niet wanneer hij werkt …. ja hij werkt ….. s’ ochtends en eind van de middag is zijn digitale postzegel en prentkaarten winkel geopend en moet alles wijken…daardoor heb ik in het najaar al eens meer dan een uur op een halfdonkere kronkelige bergweg gestaan met een lekke band…. soms kun je ze wel killen .
BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / UPDATE PORT GRIMAUD
Vanmiddag onze wekelijkse koffieklets en nu bij de vriendin in Port Grimaud die pal naast de Belgische herrieschoppers woont ; ik ben nog nooit zo dankbaar en in mijn sas geweest met het maffe doch zeer rustig gelegen park waar wij wonen , hoe nederig het ook is , we hebben veel privacy en geen vis a vis.
Stellen jullie je eens voor : je bewoont een weliswaar leuk huis in een rij , smal maar 3 verdiepingen , echter niet groter dan zo ongeveer 100 vierkante meter waarvoor de startprijs afhankelijk van het type woning toch al snel 7 ton is ; moet gezegd dat daarbij een aanlegplaats voor een riant jacht inbegrepen is.
Daar wringt ook enigszins de schoen. Eind jaren zestig toen Port Grimaud werd aangelegd met de bedoeling voor vakantiewoningen kon de architect nog niet bevroeden dat de jachten steeds groter en breder werden en de huizen te gehorig voor permanente bewoning , muren zo dun als karton en aan het water stook je je straatarm , je mag geen schotel voor tv en de was niet buiten hangen , deed mijn vriendin op het dakterras op een rekje en tot haar stomme verbazing vloog dat rekje met een windvlaag zo de lucht in als een zweefvliegtuig … kun je de was uit het water vissen…
Groot nadeel hiervan is dat wij op het terras van het ondiepe tuintje rechtstreeks in het zicht zaten van de Belgische buren die op het achterdek van hun jacht vrolijk aan de drank zaten terwijl ze een kaartje legden. Door de flinke wind klapten de boten van de twee geburen steeds tegen elkaar met beschadigingen wederzijds waarover ook al de nodige woorden zijn gevallen. Rond half 5 stegen er heerlijke etensgeuren op door de uiterst doorzichtige oleander- heg en spoedde het gezelschap zich naar binnen voor een vermoedelijk late lunch met medeneming van alle tuinmeubilair wat met veel lawaai en geschuif gepaard ging en blijkbaar gebeurt dit elke dag omdat dat tevens het enige meubilair is. Hetzelfde herhaalt zich ook s avonds nog in de gehorige woning , volgens mijn vriendin , aangezien de benedenverdieping van zo’ n 35 vierkante meter dan in lounge stand geschoven moet worden vanwege de TV. In aanmerking genomen dat in die luxueuze compound maandelijks nog een bedrag aan service- kosten afgetikt moet worden waar je elders leuk van kunt huren ben ik tot de slotsom gekomen dat er voor mij weinig reden tot mopperen is. Wat een armoe en beperkingen voor zoveel geld ; daarvan zou ik geen oog dicht doen.
BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / DE FAMILIE ZWIJN
BLOG / TIS HIER NET FRANKRIJK / OVERAL WAT
TIS OVERAL WAT. Nu eens niet op ons park .
Troostrijk om te horen dat het in onze omgeving in andere veel chiquere residences al niet veel beter is gesteld. Ondanks de koppijn en de koorts vanwege het vaccin heb ik me vermand door middel van paracetamol en ben naar een vriendin in Port Grimaud vertrokken voor onze wekelijkse Kaffee-Klatsch. Nu eens niet per ZOOM maar lijfelijk want we zijn allemaal minstens een keer gevaccineerd. Wel met inachtneming van de regels uiteraard. Gezellig aan de waterkant in de tuin werd onze aandacht al snel getrokken door een buitengewoon slecht manoeuvrerende jacht- bezitter. Het waaide nogal dus dan ligt schade op de loer. En zo kreeg het gesprek de wending in de richting van onze buren in het algemeen.
De twee vriendinnen die daar beide naast elkaar een woning bezitten in de vorm van rijtjeshuis doch minimaal een ton of 7 waard in verband met de aanlegplaats voor een jacht worden sinds kort geplaagd door nieuwe buren aan weerskanten. Links van hen Belgen ( ja vrienden , Walen hoor ) en als half Belgische weet ik dat bijna geen Belgen zo zijn , maar deze verblijven daar met 10 personen ; een deel in het huis en een deel op het jacht waar ze sinds de lockdown elke avond luidruchtig feestvieren met veel bier. De naaste buurvrouw mijn vriendin , is bijna 80! En het huilen staat haar nader dan het lachen want ze woont er permanent . De andere vriendin niet want die woont in Monaco en heeft dat huis slechts vanwege de aanlegplaats al is sinds de dood van haar man het jacht verkocht. Zij echter zit met een Oekraïense gebuur die geen woord over de grens spreekt , haar aanlegplaats voor het gemak gebruikt voor zijn service- bootje wat met zich meebrengt dat hij dus ook steeds in haar tuin kijkt en een gesprek om hem op andere gedachten te brengen niet tot de mogelijkheden behoort. EN NU KOMT HET. Ook in die residentie waar ze zich scheel betalen aan gemeenschappelijke kosten wordt niet ingegrepen en ook de politie treedt niet op bij geschillen in een privé park wat als een bedrijf geregistreerd staat tenzij er dooien vallen of bijna , wat dus niet eens anders is dan op ons veel goedkopere park . De vriendin heeft min of meer verhuisplannen gemaakt doch na de ervaringen van mij en nog een andere vriendin in Grimaud met eveneens Waalse voisins d enfer is ze tot de conclusie gekomen dat het risico er dik inzit dat na een verhuizing op de oude dag een rustige woonomgeving bepaald geen zekerheid is in het zuiden omdat je hier graag voor een min of meer beschermde woonvorm kiest ervan uitgaande dat alle kwaadwillenden denken dat eenieder met een mooie villa miljonair is met zeer onverkwikkelijke gevolgen . Dus al met al : TIS OVERAL WAT