Hadden we in het confinement , in goed Nederlands ” lockdown ” oftewel eenzame opsluiting , nog de mogelijkheid ons te bewegen in een cirkel van 10 km in vogelvlucht hetgeen in ons geval op een schiereiland voor de helft op zee is , is echter sinds gisterenavond een wandeling van 100 meter onmogelijk geworden ; de familie Zwijn heeft haar territorium verlegd . Uiteraard op zoek naar water en geholpen door enkele forse buien hebben de zwijntjes hun intrek genomen in de tuin van een nabij gelegen vakantiewoning waar ze zich toch al goed thuis voelden getuige de grote ravage daar reeds aangericht. Steunwanden van werkelijk levensgrote keien op het steile terrein lagen al eerder onderaan de oprit , de tuin compleet omgewoeld . Schat laat de hond uit en poes loopt voor de gezelligheid altijd mee , maar nu niet meer …. enkele meters voor de getroffen woning klonk luid gegrom …. James op de rem en Marie-Miauw ook ; wat Hans daar zag was de complete familie Zwijn : vader , moeder en een heel stel biggen .
Vader stond op wacht terwijl moeder lag te zogen een schattig maar levensgevaarlijk schouwspel voor de passant .
Vanwege het gegrom hebben man , hond en kat het op een lopen gezet richting huis zodat we nu verschanst zitten achter onze afrastering die slechts psychologisch effect heeft want als die zwijnen willen en ze het op onze kliko voorzien hebben zullen die hekken en het gaas geen weerstand bieden. Video maken niet mogelijk want we zijn nog niet levensmoe , we wachten af …… laat dat de Fransen maar oplossen … Tis hier nooit saai in elk geval .