Perikelen met de Franse bezorgdiensten zijn ons allen intussen welbekend en vandaag was ik weer eens het slachtoffer . Geen kwaad woord over Madame Post , ze komt met haar autootje de heuvel op om pakjes aan de deur te brengen , is in de loop der jaren bijna een echte vriendin geworden en de enige persoon in Frankrijk bij wie mijn pakketjes veilig zijn .
Op de naar de meteo voorspelde laatste zonnige dag moest ik nog even profiteren maar helaas werd het een kort siësta- tje , totdat Hans mij een pakketje aanreikte op mijn zonne-bed , wat door Madam Post was gebracht. Ondergoed wat ik altijd bestel bij een verzendhuis , 100%zwitsers katoen ivm allergie. Helaas zat dat er niet in ; de geleverde waar bevatte randen van elastiek , de gedachte alleen al bezorgt me jeuk… Meteen de handel terug ingepakt in verband met de retourtermijn die in coronatijd ruim ingeschat dient te worden gezien het feit dat de bestelling ook 6 weken onderweg was geweest waarna de roadtrip begon door de Golfe de st Tropez , zoals onze omgeving in deftige term genoemd wordt en niets anders is dan een rondje schiereiland over uiterst smalle kronkelige bergweggetjes die sinds de films van Louis de Funes nog niets veranderd zijn . Halte 1 : Het postagentschap boven op de berg in het dorp wat helaas slechts via een omleiding bereikbaar was ; eerste tegenvaller , direct gevolgd door nummer twee. Het meisje achter het loket wilde mijn retourzending niet , zelfs niet toen ik al driemaal had uitgelegd dat Madame Post het toch zelf bij ons had afgeleverd , dus zeker via hun service geleverd was . Intussen was mijn vriendin , de posteuse , afgewerkt en met het weekend voor de deur de telefoon op boodschap-stand , wat wil zeggen onbereikbaar. Het postmeisje wilde het pakje niet retourneren , dat moest via een point relais . 4 km berg af via de achterkant naar het volgende dorp waar zich een onvriendelijk point relais bevindt dat enige weken geleden het geleverde tonnelle zeil niet wilde aannemen omdat het pakket te groot was . Halte 2 : Volgende dorp , parkeren , uit de auto wringen met pakje , tasje , sleutels en wandelstok plus dat er altijd wel iets uit mijn handen glijdt dus bukken…..netjes in de rij want altijd druk bij de tabac , om na tien minuten te horen : Nee madame , jammer wij leveren geen diensten voor dat bedrijf , U moet naar de slager in Cavalaire. Helaas ben ik in dat geval al over de 10 km heen , er zijn tig slagers daar en ik weet de weg niet in dat stadje ; ik kom er nooit want het is een zielloze toeristenpleisterplaats waar je nu een kanon kunt afschieten . Dat is me geen bekeuring waard . Nu was het zaak om in omgekeerde volgorde de auto in te duiken met volle bepakking en restte me 7 km terugrijden richting St Tropez. Halte 3 : Daar is een tabac met af- / inleverpunt , waar ik deze zomer truien heb opgehaald . Helaas was het intussen spitsuur grrrr ……..Files voor het stoplicht en parkeren op de stoep ook nog voor iemands uitrit en ik moet eerlijk zeggen dat ik in zulke noodgevallen blij ben met mijn gehandicaptenkaart . Foei Helma … Uiteraard een nog langere rij voor deze tabac ; iedereen afgewerkt dus druk druk druk.. keurig aansluiten en afwachten met de onzekerheid of men hier mijn pakketje wel accepteren wilde …. Maar eind goed al goed. Het werd aangenomen. Nu weer een km of 5 naar huis waar mijn schat zich intussen zat af te vragen of ik soms autopech zou hebben al had hij voor de zekerheid de telefoon niet opgenomen , dat doet hij sowieso nooit maar zeker niet wanneer hij werkt …. ja hij werkt ….. s’ ochtends en eind van de middag is zijn digitale postzegel en prentkaarten winkel geopend en moet alles wijken…daardoor heb ik in het najaar al eens meer dan een uur op een halfdonkere kronkelige bergweg gestaan met een lekke band…. soms kun je ze wel killen .