Categorie: TIS HIER NET FRANKRIJK

In tegenstelling tot wat wij vaak denken eet men in Amerika geen dikke rode bloederige T Bone steaks , maar min of meer doorbakken en hetzelfde geldt voor de Hamburgers die daardoor vaak de consistentie hebben van schoenzolen.  Het heeft volgens mijn nieuwe buuf uit Dallas te maken met de overdreven regelgeving en hygiene die voortvloeit uit een totaal uit de hand gelopen cultuur van .. I SUE YOU … oftewel : rechtszaken worden aangespannen om de meest onnozele of mogelijk kansloze zaken…. en NO CURE NO PAY… dus als de zaak niet wordt gewonnen betaal je ook niet.       Om een lang verhaal kort te maken : word je ziek van niet doorbakken vlees  dan span je een rechtszaak aan om schadevergoeding te verkrijgen voor het leed en de kosten van niet gewerkte dagen omdat die in de regel ook niet worden doorbetaald.                                                                                                               Alweer volgens de buurvrouw  smaakt  in Frankrijk alles even vers want lang niet alle voedsel in de supermarkt ligt hier in de koeling en we hebben winkels met specialiteiten .  Onze eieren groente fruit  hebben veel meer smaak , hoewel voor hen het vlees nog steeds enigszins doorbakken moet zijn , wat trouwens niet betekent dat de gemiddelde Amerikaan ook alles eet wat hier gegeten wordt ; en als je dat vanuit hun standpunt bekijkt is dat niet eens raar want hier eten wij geen ratelslang of krokodil ; struisvogel is iets meer bekend maar ik eet het in elk geval niet .                                                      Bijna dagelijks staat er bij ons in het kader van de Franse familievakantie wel iets op het menu waarbij de gemiddelde amerikaan IEUWWWWW…. zegt zoals Eend , Konijn  , Kwartel en dat soort typisch Frans volksvoedsel  .           We hadden de buuf uitgenodigd voor het avondmaal en in het kort uitgelegd wat het menu zou zijn : vooraf Coquilles st Jaques met Girolles

 

En als hoofdgerecht een Kwarteltje , daarbij duidelijk verteld dat het niet erg was als ze iets niet op zou eten , maar aangezien ze zo snel mogelijk wil integreren en alle foto’s van het voor haar bizarre voedsel linea recta per app naar haar achtergebleven  vriendinnen worden gestuurd begon ze manmoedig aan het godenmaal……. echter…. bij de eerste hap Girolles kreeg ze slik moeilijkheden en gaf haar portie aan mijn schat… om daarna stomverbaasd te ontdekken dat dit het hoofdgerecht niet was….. ze had de Girolles aangezien voor Kwartel en hoewel de smaak niet gek was toch te zacht en CHEWY om op te eten …. Daarna kwam het Kwarteltje [ ook nog nooit gehad ] waarvan het wit vlees keurig werd verorberd want zowat elke vogel smaakt naar Kip en heeft smaak in Frankrijk .                                                   Natuurlijk hebben we met z’n allemaal smakelijk gelachen omdat ze zelf heeft opgebiecht hoe dom ze dacht te zijn…. denk dat ik hetzelfde zou reageren als ik Ratelslang op mijn bord zou vermoeden .

De zomervakantie van de Fransen is weer aangebroken en de Parijse vrienden die ons als familie beschouwen zijn neergestreken op ons park aan de zuidkust alwaar zij onze buren zijn.
Het familie-programma is elk jaar tot in de puntjes geregeld en daarvan wordt niet afgeweken . DE FRANSE FAMILIE-VAKANTIE
s’ Morgens gaan de heren een stevige wandeling maken, de berg op door de bossen naar het dorp.
Een klim van zo’n 2 kilometer naar een hoogte van 300 meter en dat is nogal pittig.
Intussen tref ik alvast de voorbereidingen voor het avondmaal wat we altijd gebruiken met familie en vrienden die eveneens allemaal in de regio zijn ; ook hiervan wordt niet afgeweken .

.Het diner programma is als volgt : een avond hier , de volgende bij hen en dan bij de volgende , daarna worden we teruggevraagd [ de zogenaamde retour ] bij diegenen die de laatste keer hebben mee gesmikkeld en daarna op restaurant met een ieder die mee wil en waarbij de kosten naar goed Frans gebruik zo eerlijk mogelijk gedeeld worden [ een heel ge-reken ] en er geen fooi gegeven wordt.
Daardoor voelen wij ons altijd erg gegeneerd, maar ja , s’lands wijs s’lands eer , wij passen ons aan . TIS NET FRANKRIJK nietwaar ?
De middagen gaan de mannen snorkelen in een prachtige maar moeilijk bereikbare baai en de meisjes cq Oma’ s   gaan naar het strand.

Daar probeer ik nog wel eens met een smoesje onderuit te komen omdat ik een hele middag op zo’n hard bedje nauwelijks volhoud.
Ook al naar Frans gebruik wordt er een lauwe fles water meegenomen en niets geconsumeerd in de strandclub ; op het terras zitten alleen buitenlanders en dus vanaf een uur of 4 als de tafeltjes van de lunch zijn afgeruimd zit ik daar ook als buitenlandse met een boek en een kop koffie want de Fransen drinken na vier uur geen koffie ; bang voor slapeloosheid.
Dolblij dat ik dan om half zeven weer mee naar huis mag ; snel douchen en direct aan het eten beginnen , want Apero om half 8 , en dan moet alles perfect verzorgd zijn van Apero hapjes tot 3 gangen dis met kaas.
Jullie begrijpen wel dat dit voor mij een hele kluif is, omdat het lijf niet meer meewerkt.
Daarom heb ik een keur aan recepten die snel tijdens het Apero gemaakt dan wel afgemaakt kunnen worden en het grillen op de barbecue is een mannenaangelegenheid .

Apero dient hier als voorgerecht , waarna een eenvoudige hoofdmaaltijd ; meestal van de Barbecue
Daarna Kaas, en wat betreft het toetje, daar is geen eer aan te behalen want ze eten het liefst een assortiment uit de supermarkt, zoals Danette en Mousse au Chocolat.
GELUKKIG.
Limoncello en andere Pousse- cafe’s weer wel , maar zonder Koffie, die  alleen gedronken wordt door “Les Nordiques”.

 

 

CITRUSFRUIT KWEKEN IN HET BOS
De eerste boom werd geplant nadat we hier na ons vervroegd pensioen kwamen overwinteren en besloten om midden in het bos een tuin aan te laten leggen.
Niet gehinderd door ook maar enige kennis op dat gebied, want midden in de stad gewoond en midden in de duinen , en als kind midden in het bos.
Ideeen had ik natuurlijk genoeg, gevoed door foto’s in op Francofielen gerichte magazines.
De door ons gecharterde aannemer uit het dorpscafé die intussen al tot onze vriendenkring behoorde heeft een echtgenote met een kleine kwekerij, en zij namen het project op zich om er wat fraais van te maken.
Het kostte nog flink wat overredingskracht om hen duidelijk te maken dat ik dat in het bos niet al te zondags wilde; dus terrassen van grint en cement, grove afvalstenen uit de steengroeve voor de tuin en daarin dan perken voor de felbegeerde Citroen-Sinaasappel-Mandarijn-Grapefruit en Kumquatbomen, en gewoon betonnen bloembakken.
Nou, dat was hun eer te na en kon nooit netjes worden; maar dat wilde ik ook niet ; je woont in het bos in een huisjespark en niet in een villa in Ramatuelle.                                                                                                                          Sedertdien sta ik in de dorpskroeg en bij de goegemeente te boek als Madame Rustique.
De werken werden deze keer stipt uitgevoerd, want twee weken voor de vakantie, dus er moest geld binnenkomen ; en een gouden regel: Wij betalen niet voor alles af is.
Volgens de tuingoden moesten er 3 Cypressen aan de poort komen met een Olijfboom ertegenover want dat brengt geluk , in elk geval in de portefeuille van de kwekeres .                                                                                                              O.K…… Daarna 3 perken met een Citroen-een Sinaasappel -en een Grapefruitboom en de rest sla ik even over want het gaat over citrusfruit.
Het eerste jaar was de oogst nog goed, want die bomen worden in Spanje kunstmatig opgekweekt , maar dat wist ik allemaal nog niet , plus het feit dat ik 30 jaar oude bomen had gekocht a raison van de hoofdprijs omdat ik het idee had dat ik dood zou zijn voordat een klein boompje tot wasdom zou komen.
Waarbij ik gans niet  had stil gestaan was dat deze drie bomen na 11 uur s’ochtends geen zon meer kregen waardoor zij een een redelijk snelle dood stierven en zo als dat hier maar al te vaak gaat: geen garantie.
Eigen schuld , Madame Rustique wenste haar bomen op die plek en dat was ook weer waar , ook al waren zij aangenomen om hun kennis.
De tweede serie bomen kwam tien jaar geleden , nu op een iets zonniger plaats voor zover dat mogelijk is in het bos.
Intussen hadden al twaalf Mimosas en Kurkeiken het veld moeten ruimen.
De groei verliep redelijk en de Grapefruit gaf vanaf het eerste jaar in overvloed.
Maar die Sinaasappelboom, daar was toch iets mee.  Aanvankelijk hadden we nog een Sinaasappel en toen niks meer, en wat bleek?
Hij is ge-ent op een Citroenstam . De Citroen begon zich te ontwikkelen ten koste van de Sinaasappelboom en daarom kwam nu de derde Sinaasappelboom, kleiner dan de eerste maar groter dan de tweede zodat ik nu weet wat ik heb gekocht.
Natuurlijk is deze ook weer kunstmatig opgekweekt dus hangen er flink wat Sinaasappels aan die onderhand geplukt moeten worden dus ga ik los op mijn unieke Zuid-Franse recept voor Marmelade wat ik heb losgepeuterd van een Franse buurvrouw die niet meer leeft , dus zet ik de traditie voort.                                                                                                                                                             Met de Sinaasappel / Citroenboom is het ook nog goed gekomen , want nu groeit er het hele jaar fruit aan… afwisselend Sinaasappels en Citroenen Recepten in mijn kookboek .

 

Toen wij pas ons vakantie optrekje hadden hier in het zuiden hadden wij heel erg aardige buren waarmee wij zeer vriendschappelijke banden onderhielden , bijna on-Frans.
Wij deelden de krant en kwamen vaak bij elkaar over de vloer en zeker ook om samen te eten , meestal met andere dorpsgenoten erbij, wat enorm heeft meegewerkt aan onze integratie.
Buurman’ s biologische winkel die eigenlijk van zoonlief was ,was tegenover de kroeg en daar troffen we elkaar ook al bijna elke dag want hij hoefde maar over te steken als er een klant binnenging.                                Intussen hield de zoon/ eigenaar zich onledig met tennissen en badmeester spelen op een vakantiepark van zijn toenmalige lief .
Buurvrouw Nicole was meestal thuis want door een chronisch open been kon zij bijna niet lopen.
Op een erg zonnige dag zat Nicole op een bankje voor haar huis in de schaduw toen een afgrijselijk gekrijs klonk vanuit haar richting: ANSE ANSE [ HANS HANS ].
Mijn Schat was met een klusje bezig dus ik rende erheen om naar later bleek , buurvrouw te ontzetten.
UN SERPENT UN SERPENT , er zat inderdaad een levensgrote lichtgroene slang onder haar bankje en ook ik , toen nog geheel niet gehinderd door mediterrane biologische kennis, schrok me wild.
Une pelle , une pelle , schreeuwde Nicole ; dus terug om een schop te halen om weet ik wat mee te doen aangezien het reptiel opscheppen mij geen optie leek .
Nu zullen al mijn volgers mij wel een zeer wreed wezen vinden maar op dat moment zag ik toch geen andere uitweg dan de slang met de schop in moten te hakken teneinde de hysterie van Nicole te stoppen en eerlijk is eerlijk , ik was er niet ook niet gerust op .
Eind goed al goed , alleen mijn ega was een beetje taai over zoveel dierenleed , maar ook hij had geen betere oplossing aangedragen noch hulp verleend .
Toen was het onderhand tijd voor het wel zeer verdiende apero wat wij vaak met hen nuttigden en waarbij ook andere buren nogal eens aanschoven  .
Nicole had meestal een lekkere Provencaalse taart bij het apero en het recept van deze Pissaladiere heb ik van haar gekregen.
Helaas is zij ons een jaar of zes geleden komen te ontvallen nadat ze terug verhuisd waren naar de Auvergne.
Nu is hun zoon onze buurman want de liefde heeft geen stand gehouden aangezien hij een juffrouw die hij tennisles gaf had bezwangerd.

En sedertdien zien we elke paar maanden een nieuwe dame de revue passeren ; soms met hond , soms met kat en zelfs soms met kinderen… maar het houdt nooit stand .

 

 

Niet ver bij ons vandaan woont een echtpaar dat elkaar  letterlijk de koppen inslaat. Ze kunnen niet met elkaar leven , maar ook niet zonder.    Gedurende de wintermaanden runnen ze een restaurant in de Alpen en komen ze bij toerbeurt even naar het zuiden om stoom af te blazen en bij mij het hart uit te storten  na de echtelijke ruzies.

Ik luister alle leed geduldig aan maar geef nimmer advies omdat een Frans huwelijksleven niet te vergelijken is met een Nederlands en ze zijn ons allebei even lief.

De eerste dag in december kwam buurvrouw gedag zeggen voordat ze naar de Alpen zou vertrekken en gaf permissie om in januari haar sinaasappels te plukken omdat anders niemand er iets aan heeft.

De buurman echter die zeer dicht bij de natuur staat en nog geen takje snoeit weet hier uiteraard niets van.

Toen hij dan ook begin februari na een echtelijk handgemeen plotseling in onze keuken verscheen sloeg me de schrik om het hart.

Ik was juist klaar met het voorbereiden van de vin  d’oranges en heb zo snel mogelijk de emmers om de hoek in de kamer gezet en een kopje koffie  in de keuken aangeboden om buurman af te leiden.

Hij stak van wal : “‘ je zult het niet geloven, maar mijn hele sinaasappelboom is kaal ,” iemand heeft alles gepikt”;  toen haastte ik me om te antwoorden dat madame permissie had gegeven om wat sinaasappels te plukken om marmelade van te maken maar niet op de hoogte was van het verdwijnen van de rest [LIEG LIEG] , gaf buurman een pot marmelade mee en na zijn aftocht heb ik de emmers snel afgevoerd naar een donker plekje om te gisten.

Zuinig als ik ben heb ik de gewoonte om allerlei ingredienten ten behoeve van mijn kookhobby in kleine porties in te vriezen in plastic ijsklont- bakjes om te allen tijde te kunnen beschikken over de juiste hoeveelheid .
Je kunt haast niet bedenken wat je dan aan voorraad opbouwt .
Zo is er : Kruidenboter en Knoflookboter , s’winters moeilijk verkrijgbare Kruiden in Olie , Runder-Kippen en Visbouillon , getrokken van Botten , Karkassen , Graten of Pantsers.
En dat er dan toch nog iets mis kan gaan vertelt de volgende historie.
In het vroege voorjaar van 2004 ontmoette mijn schat toen hij de hond uitliet een echtpaar op zoek naar een woning op ons park.
Ze spraken hem aan met de vraag of en wat er zoal te koop stond , en hij bracht het stel mee naar huis omdat ik , in de wandelgangen bekend als madame Figaro, altijd van alles wat er speelt op de hoogte is .
En de een zijn dood etc…; wilde het toeval dat van een bijzonder aardig Nederlands echtpaar de vrouw juist in die week gestorven was , en gezien het feit dat ook de man niet lang meer te leven had , had hij mij al gevraagd uit te zien naar een koper en het geld te bestemmen voor hun dochter in Amerika .
Het hele verhaal uitgelegd aan de aspirant kopers , het huis laten zien en toen gezegd dat ze minimaal een week geduld moesten hebben omdat ik niet daags na de begrafenis van de vrouw kon bellen .
Maar het tweetal was dusdanig geinteresseerd dat ze elke dag even kwamen aanlopen om de boel warm te houden , men weet natuurlijk maar nooit met een onbekende Nederlander , nietwaar?
En zo werden we die week vrienden en dat zijn we nog steeds nu ze hier onze vakantie buren zijn .
Ook toentertijd dronken we natuurlijk al een Apero met hen en meneer had een sterke voorkeur voor Whisky .
Nu raden jullie het waarschijnlijk al : Ik , een beetje kippig , had een bevroren Kippenbouillonblokje in de Whisky gedaan , niets gezien toen dat nog niet gesmolten was en ook niet daarna .
Meneer heeft het uit beleefdheid helemaal opgedronken zonder iets te zeggen omdat de koop nog niet gesloten was .
Maar toen we enkele dagen later terug kwamen van de notaris en hij weer een drankje wilde merkte hij op dat hij geen ijsblokje hoefde want dat smaakte zo raar .
Tjaaa toen ging er bij mij een belletje rinkelen .
Het wrange van dit verhaal is dat de verkopende partij de nacht voor de overdracht is gestorven en ik besloot niets tegen de kopers en de notaris te zeggen , per slot van rekening hoefde ik niet op de hoogte te zijn en het scheelde heel veel rompslomp .