Niet ver bij ons vandaan woont een echtpaar dat elkaar letterlijk de koppen inslaat. Ze kunnen niet met elkaar leven , maar ook niet zonder. Gedurende de wintermaanden runnen ze een restaurant in de Alpen en komen ze bij toerbeurt even naar het zuiden om stoom af te blazen en bij mij het hart uit te storten na de echtelijke ruzies.
Ik luister alle leed geduldig aan maar geef nimmer advies omdat een Frans huwelijksleven niet te vergelijken is met een Nederlands en ze zijn ons allebei even lief.
De eerste dag in december kwam buurvrouw gedag zeggen voordat ze naar de Alpen zou vertrekken en gaf permissie om in januari haar sinaasappels te plukken omdat anders niemand er iets aan heeft.
De buurman echter die zeer dicht bij de natuur staat en nog geen takje snoeit weet hier uiteraard niets van.
Toen hij dan ook begin februari na een echtelijk handgemeen plotseling in onze keuken verscheen sloeg me de schrik om het hart.
Ik was juist klaar met het voorbereiden van de vin d’oranges en heb zo snel mogelijk de emmers om de hoek in de kamer gezet en een kopje koffie in de keuken aangeboden om buurman af te leiden.
Hij stak van wal : “‘ je zult het niet geloven, maar mijn hele sinaasappelboom is kaal ,” iemand heeft alles gepikt”; toen haastte ik me om te antwoorden dat madame permissie had gegeven om wat sinaasappels te plukken om marmelade van te maken maar niet op de hoogte was van het verdwijnen van de rest [LIEG LIEG] , gaf buurman een pot marmelade mee en na zijn aftocht heb ik de emmers snel afgevoerd naar een donker plekje om te gisten.