Ruim veertig jaar geleden hadden wij een hond uit het asiel die met stip de slimste hond was die we ooit gehad hebben.
Zijn ras was POENIEL en de naam zegt het al ; een kruising tussen een Poedel en een Spaniel.
Hij was zo slim als een Poedel en zo ongehoorzaam als een Spaniel.
Nadat wij hem uit het asiel hadden gered toen hij reeds zijn tanden had gewisseld dus minimaal anderhalf jaar moest zijn hebben wij nog zestien jaar heel veel plezier van hem gehad. We noemden hem Pietepaf , afgekort Pias. Heel het dorp kende onze hond en de keren zijn niet te tellen dat wij op donderdagmiddag een telefoontje van de visboer kregen dat hij weer eens onder de kraam stond te schooien.
Hij had dan al zo’n twee kilometer gewandeld en twee heel drukke wegen overgestoken.
Ook schaamde Pietepaf zich er niet voor zich zonder ons begeleiding naar ons stamcafe te begeven om daar om een schoteltje Advokaat te bedelen ; dat was hij zo gewend wanneer hij met ons mee mocht . Dan sloot de zingende waardin hem op in het voorraadhok tot ik hem weer kwam halen. Sappig detail is dat hem dat schoteltje werd aangeboden aan de bar en de hond dan ook op de barkruk zat ; de stamgasten beschouwden Pietepaf natuurlijk allemaal als een van hen.
Een heel bijzondere kameraad zoals je er maar een in je leven tegenkomt, en heel knap bovendien ; hij leek op een zwarte zwabber.
Pietepaf at zoals toen gebruikelijk met de pot mee en hij was een echte smulpaap met een grote voorkeur voor etenswaar waarin suiker was verwerkt.
Op een goede dag had ik juist de tafel gedekt en de pannen [zo ging dat indertijd] stonden al op tafel toen de telefoon ging.
Een looptelefoon was er toen nog niet en een portable al evenmin , de kinderen zaten ook nog niet aan tafel. Enfin bij mijn retour in de keuken stond Pietepaf boven op de tafel en slokte juist de laatste hap Bietjes naar binnen………de pan was leeg .