columns SLAKKEN IN WONINGNOOD

Een heel ouderwets recept waarmee ik al meer dan veertig jaar eer inleg.
In de jaren zeventig waren Escargots ineens zeer populair evenals veel andere Franse gerechten , omdat de mensen toen plots massaal op vakantie gingen , meestal naar Frankrijk en Frans georienteerde bistro’s als paddenstoelen uit de Nederlandse kleigrond rezen .
Men wilde een beetje stoeffen als zijnde man/ vrouw van de wereld dus kwam er een hausse in de vraag naar  Franse delicatessen .
Ik ging in die tijd nogal eens winkelen in Amsterdam omdat de nieuwste mode toen nog niet verkrijgbaar was in de provincie, en ook omdat het een echt uitje was  waar altijd een etentje aan vast zat .
Het toeval wil dat het Valentijnsdag was , ook iets waarvan het bestaan nog niet tot in Brabant was doorgedrongen, en mijn toenmalige “verloofde” eens extra uit wilde pakken.
Het werd een klein restaurantje met in die tijd een ster : De Gravenkelder in de Gravenstraat .
Daar vermeldde de kaart : Wijngaardslakken in woningnood.  Mezelf beschouwend als vrouw van de wereld bestelde ik die slakken , en toen ze geserveerd werden viel het kwartje pas ; er zat geen schelp omheen.      Dat scheelde bestek en gepeuter ; zo’n slecht idee nog niet en dat idee kwam me een half jaar later nog goed van pas .
Het schoonzusje van mijn vriendin had een vrijer opgedaan in Menton en die knul stond plots op de stoep.
Toch wel een leuke verrassing dus wilde ze hem een beetje de omgeving laten zien en ik kreeg een belletje of ze ook even welkom waren in Valkenswaard .  Uiteraard , net zoals tegenwoordig bij het Franse apero .
Het was zo rond half zeven , je wilt dan natuurlijk toch uitpakken en omdat het ook nog zondag was vergde dat enige creativiteit.
EN EUREKA ……………: Die slakken in woningnood , dat moest toch ook lukken met Champignons en daarvan had ik een heel kistje, meegebracht door mijn vader van een bevriende champignon kweker .
Ik ging  voortvarend aan de slag  . Toen de gasten arriveerden was het hele huis al gehuld in ferme knoflookgeur en de vrijer voelde zich direct thuis.   Of hij toen de waarheid sprak , zeer hongerig was of gewoon complimenteus , hij dompelde mij onder in complimenten .
Zooooo lekker kon hij ze in Menton niet eten en daar houden we het maar op .

Het Recept staat nog altijd hoog genoteerd in mijn kookboek