Enkele jaren geleden maakten wij een lange road-trip door Spanje , waarbij wij het land van boven naar onder en links naar rechts hebben doorkruist .
Zo ongeveer midden in die trip wilden we de oversteek naar Tanger maken en daarvoor was alles al geregeld , hond ingeent en riad geboekt .
Echter….. de dag voor de oversteek naar Afrika hebben we Gibraltar bezocht hetgeen ons de ogen opende met betrekking tot het toerisme , zelfs in het voorjaar .
Gibraltar is het allerergst wat ik in mijn leven qua toerisme heb meegemaakt , niet alleen wat betreft de drukte [erger dan Mont St. Michel en Rocamadour samen ] maar ook de kwaliteit of de afwezigheid daarvan , van het veelal brallende Engelse publiek dat met 3000 personen tegelijk gelost wordt van megalomane cruiseschepen, en niet een per dag maar meerdere , en die duizenden toeristen persen zich met veel geweld door de smalle winkelstraat met een aanbod van goud , bling bling en kitsch zoals ik het in mijn lange leven nog nooit bij elkaar gezien heb..
Toen wij dan ook de volgende dag aankwamen in Tarifa om in te schepen naar Tanger en een gelijksoortige massa zagen staan besloten we stante pede om het hele avontuur af te gelasten .
Het denkbeeld om in die nauwe straatjes als sardientjes in een blikje tegen elkaar aan te schuifelen benauwde me ten zeerste ; ik ben toch al slecht ter been .
Door dit plotselinge besluit hadden we tijd over om van een lekkere Spaanse lunch te gaan genieten ; een uiterst aantrekkelijk alternatief.
Op het plein onder de bomen in de aanloop naar de boot is een beperkt aantal eethuisjes . Wij spreken geen van beide Spaans zodat de ambiance de doorslag ging geven . Op een terras zaten nogal wat mensen hetgeen ik als een goed teken beschouw ; ik koos dit etablissement in stilte vast uit . Het was een Visrestaurant en mijn ega houdt niet van onverwachte vissen waar graat in zit ..
Ik hield me wat afzijdig en stelde de aanpalende nering voor alhoewel daar niemand zat… Neeeee zei schat : dat hiernaast is toch veel gezelliger… Gelijk had hij en in zijn enthousiasme hoorde hij niet dat ik vertelde dat het een Vis restaurant betrof .
Lekker geinstalleerd … apero’tje .. de kaart….: Ze hebben hier alleen maar vissen… Ja schat , dat zei ik toch….. Ja , maar God weet wat ik dan krijg….onze Spaanse taalkennis is niet van dien aard dat wij het aanbod konden ontcijferen, voor mij geen probleem , ook al heb ik een ferme gluten-intolerantie kan ik alles wat vers is eten zolang er maar geen graan aan te pas komt .
De oplossing diende zich echter al snel aan op het tafeltje naast ons ; twee borden werden neer gezet met grote dikke Steaks waarvan ik wist dat het rode tonijn moest zijn..
Uitgelegd aan mijn lief dat hij dat zeker heel lekker ging vinden hebben we dat toen besteld , en werkelijk… sindsdien is hij er dol op en eten we het vaak als de Rode Tonijn te krijgen is .
Roze laten we links liggen want die is erg droog .
Als toetje Caramel Dulce de Leche , ook afgekeken bij de tafelburen , en nergens in heel Spanje hebben we zo lekker gegeten .
Het recept zoals ik het maak , met een salsa van Ansjovis en Kappers , vinden jullie in mijn kookboek.