Wij hadden een tante in Brussel en hoewel joods van geboorte was zij bepaald niet recht in de leer , hetgeen trouwens 100% veranderd is toen haar dochter met een zeer orthodoxe man trouwde en de familie naar Antwerpen verkaste .
In de tijden dat Brussel nog een bruisende stad was gingen we dan ook geregeld met de hele familie uit eten in haar favoriete restaurant “De Kotelet” in de Rue des Bouchers .
Een klassieke lunch brasserie met spiegelwanden , schilderijen , aanschuifbanken waar je allemaal naast elkaar zit en kleine tafeltjes ervoor die aan elkaar gezet kunnen worden .
Ik weet niet eens of die zaak nog bestaat… in geen twintig jaar meer in het centrum van Brussel geweest ; de sfeer van toen is weg en de Chocolaterie in de Nieuwstraat waar mijn overgrootvader is geboren , afgebroken..
Uiteraard serveert dat restaurant louter Koteletten in alle soorten , de een nog smakelijker dan de andere.
Maar onze Tante Rita heeft een ernstige onhebbelijkheid ….. ze kan het niet nalaten fraai verzilverd bestek weg te pikken en hoe goed iedereen haar altijd in de gaten hield , wanneer we weer in de auto zaten kwamen de schatten tevoorschijn zelfs eens een broodmandje bij van der Valk .
Ook deze keer hadden we aardig goed opgelet en had mijn vader haar wel iets zien wegmoffelen maar besloot net te doen of zijn neus bloedde .
Intussen had hij de eigenaar , die het hele gezelschap natuurlijk goed kende , ingeseind om het bestek op de rekening te zetten .
De verrukkelijke Vlaamse Karbonades waren verorberd , de koffie en pousse cafe op en de rekening werd gepresenteerd .
Toen werkelijk :……. mijn vader die met een stalen gezicht tegen de eigenaar zei : We hebben toch geen bestek meegenomen…..
De baas die antwoordde : Er is van een persoon geen bestek afgehaald …. En wij in koor : Tante Rita :…. DOE JE TAS OPEN…
OH OH OH Wat een afgang ….. en gelachen als we hebben …..
Het plan heeft goed gewerkt ….
Dit hilarisch verhaal is voor mij even onvergetelijk als de Vlaamse Karbonades , die we daar altijd aten .