Een recept waarmee ik vroeger veel eer inlegde bij mijn kinderen, jaaaaaa eigenlijk teveel eer…
De keren dat ik dit gerecht heb moeten maken voor een hele volksstam , door de jeugd uitgenodigd , zijn bijna niet te tellen omdat het werkelijk een stevige bodem in de maag legt ; ideaal alvorens een avondje stappen.
Uiteraard bleef ik daarna met de rotzooi zitten [ ik had toen nog geen vaatwasser ] terwijl de feestvierders naar het beroemde Stratumseind togen om diep in de nacht terug te keren met een wisselend aantal overnachters die met de nodige herrie over de trappen naar de zolder klosten. De zolder , op weekdagen mijn atelier , deed dan dienst als slaapzaal .
Dat krijg je als je vlakbij het centrum woont…..En dat is nog niet het allerergste… het gebeurde ook nog dat je s’ nachts met een slaperige kop op de badkamer tijdens een pipi pauze plots een jonge man in boxers shorts voor je had staan….. die doodleuk opmerkte dat de verkering die al enige tijd verbroken was weer opnieuw tot leven was gekomen . Na deze enigszins genante ervaring heb ik de meldingsplicht ingevoerd : vooraf aangeven wie er s’ nachts zoal in huis rondspookt .
Dat copieuze gerecht waar de vele jongens en de enkele meisjes zo dol op waren heb ik gisteren nog eens gemaakt omdat ik met mijn gebroken pols geen Spaghetti kan eten ; Macaroni hapt lekker weg met de lepel . Recept in mijn kookboek .