Mijn beste vriendin in Frankrijk , Lucie , waaraan ik al diverse columns heb gewijd is Franser dan Frans ook al wil ze dat niet horen omdat ze tot 2002 in vele buitenlanden heeft gewoond waarvan een jaar of tien in Canada met haar tweede echtgenoot , een Canadees , de liefste en coolste man die je maar kunt wensen . Helaas is hij twee jaar geleden overleden en toen ze niet meer gecorrigeerd werd is Lucie helemaal teruggevallen in haar oude Franse gewoontes . Ze maakt van elk huis een puinhoop en er wordt nooit gepoetst , zelfs niet met de Franse slag. Bovendien is ze een stresskip eerste klas die zich er niet voor schaamt om iedereen voor haar karretje te spannen en dan ook nog continu aanwijzingen geeft hoe zij het wil…. op gebiedende en opgewonden toon. Wij kennen haar al jaren en omdat ze zelf ook altijd klaarstond en leuke etentjes organiseerde vind ik dat we in moeilijke tijden ook te hulp moeten schieten ook al is mijn schat nog de enige persoon die bij haar een klein klusje wil doen… werklui komen niet eens tegen betaling. Eigenlijk waren we er ook helemaal klaar mee nadat schat had geholpen toen ze haar grote huis had verkocht en naar het appartementje van haar overleden moeder verhuisde. Als ze daar twee jaar woont kan ze het verkopen zonder door de belasting in de nek te worden geslagen. En dat moment is nu aangebroken ; tot mijn groot genoegen verhuist ze terug naar de Loirestreek waar ze geboren is . Als vriendin laat ik haar nooit vallen maar ver weg is handiger. In januari heeft ze alles ingepakt en is een maand op vakantie gegaan naar Vietnam waar ze ook ooit gewoond heeft; echter tevoren vroeg ze of mijn schat haar Art Nouveau spiegel [ met rondom allemaal kleine spiegeltjes bewerkt met guirlandes ] af wilde breken omdat hij dat al twee keer voor haar heeft gedaan en ze dat de verhuizers niet toevertrouwt . Dat kon alleen vandaag en dat wisten we tevoren… gisteren kwam ze terug van vakantie en wij vertrekken morgen. Wat ik toen nog niet wist is dat mijn nieuwe buuf Sharon hier zou zijn en schat wilde dat ik meeging om hem bij te staan in de blinde paniek en chaos die we ons nog herinnerden van de vorige verhuizing. Ik had mijn werkwijze zorgvuldig uitgestippeld in overleg met Sharon. We zouden samen mee gaan in haar huurauto zodat ik mijn vriendin voorlopig vaarwel kon zeggen en dan samen de plaat poetsen om tegels te kopen….. na enig weerwoord ging schat akkoord.
Voor dag en dauw naar La Garde Freinet waar de verhuizer al in en uitliep met de steekwagen en ons in de hal veelbelovende blikken toewierp. Lucie schrok zich kapot en hyperventileerde nog net niet .. het was een ravage zoals je alleen op TV ziet bij bepaalde hulpprogramma’s… nee nee nee… ik kan geen thee zetten … je ziet hoe druk ik ben .. verder geen contact meer behalve dan met Hans . Meteen begon ze te commanderen dat Hans voorzichtig moest zijn en de spiegeltjes stuk voor stuk aan haar moest aangeven zonder ze op de marmeren side table te laten vallen blablabla….. Ik kuste haar snel gedag en we wilden ons juist uit de voeten maken toen Hans tijdens zijn klusje een vette knipoog naar ons maakte wat zij in de spiegel gezien moet hebben . Gierend van de lach liepen we naar de auto … Sharon kan zich geen betere inwijding in de hectiek van een Franse stresskip wensen … Een regelrechte cultuurshock . Bij onze thuiskomst was mijn schat er al… dat was erg snel want we hadden alleen tegels gekocht…. de reden was dat hij tegen Lucie heeft gezegd : en nu is het afgelopen … het is verdorie de derde keer dat ik aan die spiegel werk en ik weet wel wat ik doe en als je nog een woord durft te zeggen ben ik weg…. en toen was ze rustig…. ze heeft een man nodig….