De Aubrac is een streek ten oosten van de Lot die slechts bekend is bij pelgrims op weg naar Santiago de la Compostella.
In populair Frans : au bout du trou du cul du monde , wat zoveel wil zeggen als : aan het eind van het poepgaatje van de wereld. Ik hoef er dus niet bij te vertellen dat daar weinig te beleven is behalve de overweldigende natuur.
Het grootste deel van het jaar is het er bovendien berenkoud.
Eind mei echter is de hele causse in volle bloei : wilde narcissen , een lust voor alle zintuigen.
Dan komt ook de stroom pelgrims op gang en gaan de boeren eethuizen , de zogenaamde Burons , weer open.
Ze zijn het best te vergelijken met ski hutten waar het zeer goed van eten is in een uitermate authentieke sfeer.
Wij hadden ons geinstalleerd in het enige hotel dat Aubrac rijk is en gezien deze schaarste en het machtsmonopolie van twee families in deze regio was de staat van het hotel onevenredig aan de prijs.
Gelukkig wel zeer goed van eten als je van de boerenkeuken houdt.

 

Tegenover het hotel een tot jeugdherberg omgetoverde toren waar het volgens de meer gefortuneerde bedevaartgangers in ons hotel stikt van de vlooien , want honden en al gaan mee naar boven om in het stro te slapen a raison van een tientje.
We spraken pelgrims met mountainbikes en ezels , hele gezinnen uit Amerika en Australie en hoorden de meest spannende verhalen.
Een bedevaart heeft per definitie niet altijd een goed einde en behalve alle denkbare breuken komen ook hartaanvallen ten gevolge van uitputting nog al eens voor.
Het hoeft geen betoog dat mijn wandel zin , alleen maar om wilde bloemen te bekijken , al over was en wij ons dus per Landrover over de vlakte begaven en zo kwamen we een Buron tegen die we normaal nooit gevonden zouden hebben .
Het was zondag rond het middaguur en op het terras met de ruw houten banken stevig aangekleed net uit te houden.
Terwijl we aan een beker warme chocolade zaten stegen de heerlijkste geuren op uit de keuken en we besloten ter plekke om daar onze Franse zondagslunch te nuttigen.
Dat viel nog niet mee omdat er binnen een communiefeest gaande was en men niet buiten kon bedienen; doch echter door interventie van de moeder van de waard kregen wij de laatste beschikbare tafel en konden pas eten nadat de communie familie aan het hoofdgerecht zat.
Geen enkel probleem , erg gezellig bij de open haard en erg veel te loeren.
En omdat je eet wat de pot schaft heb ik daar dit wonderbaarlijke gerecht leren kennen waarvan ik Oma cq de moeder van de waard het recept heb kunnen ontfutselen omdat wij na het maal nog als enigen binnen waren en met haar bij een kopje koffie en pousse cafe nog een hele poos hebben zitten keuvelen.

GEVULDE SAVOOIEKOOL MET FOIE GRAS

Het recept is voor 6 personen

Blancheer in een grote pan gedurende 8 minuten een Savooie kool.
Laat deze daarna afkoelen in een vergiet.
Spreid een Crepinette [Varkensnet] uit op een schone doek zonder zeepresten.

Intussen meng  je de vulling in de keukenrobot :
350 gram Verse Worst vlees oftewel Farce.
Het vlees van 3 Geconfijte Eendenpoten.
100 gram Bacon spek.
Twee schijven Jambon de Bayonne.                                                                  Ongeveer 10 Gedroogde Pruimen zonder pit.
Een scheutje Cognac en een scheutje Porto.
Zwarte Peper en evt Zout.

Een blikje of pakje  Foie Gras .

Als de Kool voldoende is afgekoeld snijd je de buitenste bladeren in ongeveer 3 rijen eraf en probeer dat zo te doen dat ze onder nog aan elkaar zitten.
Spreid deze uit op de Crepinette .
Snijd een deel van het binnenste van de Kool klein en meng dat ook door de vulling.
Maak nu een mooie bol van de Farce in de openliggende Koolbladeren.
Nu bedek je die bol rondom met Foie Gras en daarna vouw je de bladeren dicht en de Crepinette er omheen.
Zet de gevulde Kool in een diepe ronde schaal en overgiet met een halve liter Kippenbouillon.

Plaats 40 minuten in een voorverwarmde oven op 140′ maar dek hem wel af anders worden de bladeren bruin.
Het is stevige winterkost maar onbeschrijflijk lekker.
On va se régaler….