In 1988 bezochten wij met de kampeerbus het Bassin Auxois .
In die streek is enorm veel cultuur te snuiven en de inwendige mens komt ook ruimschoots aan bod…tenminste in die tijd want toen we een jaar of 15 later deze regio nogmaals met een bezoek vereerden zijn we gillend gek vertrokken naar rustiger gebieden diep in de Jura . Helaas gebeurt ons dit tegenwoordig maar al te vaak , wat ons heeft doen besluiten niets meer te bezoeken waaraan we prachtige herinneringen hebben; het heden valt altijd tegen. Nu begrijp ik heus wel dat toerisme een boost geeft , al geldt dat niet voor ons , wat de oorzaak is van overijverig restaureren , souvenir winkeltjes en veel matige restaurantjes. We zijn teruggekeerd in dorpen en steden verspreid over heel Frankrijk , Spanje en Italie waar 20 a 30 jaar geleden nog helemaal niets was en heden ten dage bijkans een kopie van Valkenburg .
Terug naar 1988 toen alles nog was zoals het was….
Op een minder fraaie dag stond een bezoek gepland aan Flavigny sur Ozerain , een toen prachtig stil klein onaangetast dorpje met een oude abdij , een paardenslager
en een snoepjesfabriek gevestigd in een bijgebouw van die abdij .
Uiteraard hebben we die fabriek bezocht waar toevallig een rondleiding was vanwege een bus gezelschap wat het best te omschrijven valt als een uitstapje van de Bond voor Plattelandsvrouwen. Wij sjokten er keurig achteraan en bevoorraadden ons met een tiental doosjes … leuke vakantie souvenirs .
Daarna volgden we braaf de kudde met de verwachting nog meer te weten te komen over dit schattige dorpje.. dat duurde niet lang gezien de gemiddelde leeftijd van de groep … Wij bleven nog wat achter om de authentieke paardenslagerij aan een nader onderzoek te onderwerpen ; die was intussen gesloten wegens lunchpauze en heden ten dage definitief , maar een tiental meters verder zagen we nog juist de laatsten van het gezelschap een boerenschuur [ Grange ] binnen schuiven .
Onze nieuwsgierigheid was gewekt , snel erachteraan , we kwamen terecht in een soort van boerenherberg met lange tafels en banken . Helaas…. zei de gezellige boerin bij de staldeur… er is een reservering , en tja dat hadden we intussen wel gezien … Wat jammer zei ik tegen schat , nu zien we iets wat we leuk vinden , het is middaguur en ik heb trek.
Op dat moment begon de kers op de taart van onze vakantie…. de boerin had ons verstaan , zij bleek een Nederlandse die daar al met haar ouders terecht was gekomen en ook getrouwd in het dorp. Bij uitzondering mochten we binnen als we bereid waren genoegen te nemen met hetgeen er over zou zijn…. nou zeg ! maar al te graag … we laten ons verrassen .
De vereniging van plattelandsvrouwen was bediend , de Nederlandse boerin kwam met Ajuinsoep , Quiche , Sla , nog wat heerlijkheden zoals Creme Brulée en knoopte een leuk gesprek aan over de Grange en hoe ze er terecht gekomen was .
Aanvankelijk werd de schuur gebruikt om streekgerechten te verkopen , maar de zakelijke boerinnen uit het dorp zagen al snel de mogelijkheden van toerisme met zoveel bezienswaardigheden ; een abdij , een snoepfabriek , opgravingen uit de tijd van Asterix en Obilix en de Abdij van Montbeliard op een steenworp… die was toen ook nog niet gerestaureerd = geen eethuis. De dames besloten zelf een “eetschuur ” te beginnen maar stootten op nogal wat tegenwerking van hun boerse echtgenoten die er geen een van allen een cent in wilden steken en de dames zeer vastberaden in de armen dreven van een agrarische verzekeraar ; hij zag er wel heil in … en de rest is historie.
12 dames startten het avontuur en in de loop der jaren is er één man bijgekomen : een Escargot boer.
Toen waren de prijzen nog laag , nu niet meer , maar alleszins de moeite waard om te bezoeken . Kakelverse en eerlijke boerenkost in een authentieke omgeving want die is niet veranderd al zijn de ruw houten banken verruild voor stevige boerenstoelen